Zwanger!

by Anouk

Jawel, het is waar, deze Anouk wordt binnenkort Mamanoek! Op het moment van schrijven ben ik maar liefst 31 weken zwanger. Dus eigenlijk al een hele tijd en ik heb het hier nog niet eens officieel aangekondigd! Schandalig natuurlijk. Vandaag wil ik jullie dan toch eindelijk meenemen naar mijn leven het laatste halfjaar, want zo lang is het al stil geweest hier op Groentje Gezond. Dan vertel ik jullie ook meteen waarom ik er hier nog niet eerder over heb geschreven ondanks dat we helemaal in de wolken zijn dat we een kleine baby verwachten.

Disclaimer: dit artikel gaat over zwangerschap. Een grote reden waarom ik niet eerder heb geschreven over zwanger zijn is omdat ik weet dat het voor sommigen ontzettend pijnlijk kan zijn en dat iedereen over alles een mening heeft. Mocht je bij voorbaat denken: “hier heb ik geen behoefte aan”, lees het artikel dan niet. No hard feelings.

Zwanger: het begin

Laat ik eerst beginnen met te vertellen hoe het me de afgelopen maanden is vergaan. De week voor kerst 2021 kwam ik er achter dat ik zwanger was. Toen er in mijn hoofd eenmaal een kinderwens onstond en we hadden uitgesproken dat we tot ons huwelijk zouden wachten, sloeg ik meteen een beetje door. Na twee maanden proberen besloot ik ovulatietesten te kopen en jawel, de maand erop voelde ik me raar. Omdat ik me niet zo fijn en in balans voelde ging ik naar een accupuncturist en vertelde ik dat ik de avond voor ons consult behoorlijke buikkrampen had gehad wat kon duiden op een innesteling. Nou hoef je daar niet per sé iets van te voelen maar ik was er helemaal van overtuigd. Een week of wat later voelde ik me ineens heel anders. Het was zeker een week voor mijn menstruatie en een vroegtijdige test gaf een negatieve uitslag. Logisch, ik testte veel te vroeg maar ik wist gewoon dat mijn lichaam iets aan probeerde te geven.

Vijf dagen voor mijn verwachte menstruatie testte ik weer, inmiddels voelde ik me echt niet zo lekker. En ja hoor, daar stond een dikke streep op de test! Het moeilijke was dat ik de goedkope testset die ik had gekocht niet helemaal vertrouwde en pas de volgende test met een veel te dure Clear Blue test met ochtendurine kon testen. Een dag nog een geheimpje voor mezelf. Ik snelde naar de Kruidvat voor een test, kocht ook voor Ferry maar meteen een speen met Papa erop en wachtte op de volgende dag.

De volgende ochtend nog voor Ferry wakker was rende ik naar de wc. De uitslag was wéér positief! Dus ik gebood manlief om te blijven liggen en gaf hem de speen. We zijn zwanger!

Vroeg testen? Niet doen…

Helemaal in de wolken maar ook doodsbang was ik de dagen erna. Want leuk dat je tegenwoordig super vroeg kan testen, de kans is heel groot dat het vruchtje niet blijft zitten. Dus ik zat, en week voor kerst, te wachten op een uitblijvende menstruatie. En ook dan is het de aankomende weken gewoon ontzettend spannend. Zoals jullie misschien weten ben ik soms wat pessimistisch aangelegd en zeker de eerste maanden heb ik dagelijks opgezocht wat de kans per week op een miskraam is. Ik maakte mezelf helemaal gek daarmee. Op eerste Kerstdag kwamen mijn ouders eten en zowel ik als mijn man dachten dat ik het grote nieuws echt niet voor me kon houden. Bizar genoeg voelde het hebben van een geheimpje wel heel erg leuk! Ik kon zelf kiezen wat we aten dus dat was niet moeilijk, en omdat we al een langere tijd niet echt meer dronken of vaak alcoholvrij viel het niet op dat ik het wijntje liet staan.

Bij mijn schoonfamilie ging het ook goed, tot de afwas. Mijn schoonzus wilde per sé afwassen met mijn man (haar broertje) en het eerste wat ze hem vroeg: “Is Anouk zwanger?” Betrapt! Ze had door dat ik niet dronk, niet alles at en tja, gourmetten met Kerst en misselijk zijn… Zij was de eerste die het door had! Maar heeft heel lief haar mond gehouden, wellicht ook omdat Ferry het een soort van negeerde en zich focuste op de afwas haha!

Met Oud en Nieuw moesten we het onze vriendengroep wel vertellen, we gaan dan altijd uitgebreid eten en ik verzorg meestal dan de wijn. Als ik niet bij elke gang een lekker wijntje mee zou drinken wist iedereen het. Daarnaast had ik ook wat dieetwensen vanwege de zwangerschap en aangezien iedereen van ons groepje een klein kindje heeft was het overduidelijk wat de reden van het schrappen van rauwe vis en dergelijke was. Zij waren de eersten die het wisten, we hadden de eerste echo nog niet eens gehad.

Alles zit goed!

Ferry kreeg Corona net voor we onze eerste echo gepland hadden dus we moesten een week wachten. Die week leek ontzettend lang te duren! Op de eerste echo kregen we te zien dat alles goed zat, er was een kloppend hartje en ons kleintje bewoog heel erg veel. Eindelijk konden we het dan onze rechtstreekse familie vertellen. Dat was ontzettend fijn en bijzonder.

Na de dertien weken echo hebben we het ook gewoon iedereen verteld. Nog steeds vond ik het spannend, want stel dat het mis zou gaan? Uiteindelijk duurde het zeker tot 24 weken (de termijn dat artsen er alles aan doen om je baby te redden mocht het geboren worden) tot ik alle zorgen los kon laten…

De reden waarom ik niet duizend artikelen over roze wolken heb geschreven

De eerste maanden van mijn zwangerschap was ik doodziek. Overgeven, misselijk. Met werk probeerde ik te doen of er niets aan de hand was en pushte ik mezelf over alle grenzen die ik had. In mijn hoofd klonk alleen het mantra: ik ben zwanger, niet ziek. Dat was voor mijn perfectionistische neigingen en het hard zijn voor mezelf niet heel handig. “Gelukkig” heb ik twee of drie weken online les kunnen geven vanwege Corona, niet iets wat je normaal fijn vindt maar ik kon geregeld een sprintje trekken naar de wc. Ook was ik naast hondsberoerd, ontzettend moe. Alleen lukte het me niet om te slapen. Dus al met al was ik na een paar weken al behoorlijk uitgeput. Daarnaast kreeg ik ook bekkenklachten, een spier bij mijn bil speelde zo op dat ik mijn eigen schoenen bijna niet meer aan kon krijgen en waardoor ik bij elke beweging pijn had.

We gingen een weekend naar Engeland, naar een van mijn beste vriendinnen Lobke op visite én naar de Harry Potter studio’s. Iedereen vond dat ik in een rolstoel moest omdat ik zoveel moeite had met lopen. En eerlijk is eerlijk, dat vond ik heel moeilijk. Al had ik na vijf minuten achter de rolstoel lopen al wel door dat het de enige manier was om zo’n uitje vol te houden. Ik kon gewoon niet meer goed genoeg lopen/staan en dat de hele dag. Tot nu toe was dit de enige keer dat dit nodig was gelukkig!

Oordelen, schaamte en overwerkt

De reden dat ik dus vrij weinig deelde was dat ik me schaamde omdat ik me zo rot voelde. Elke vezel in mijn lijf was doordrenkt in negativiteit. Ik was gelukkig dat ik zwanger was, maar ongelukkig dat ik me zo ontzettend slecht voelde. Daardoor voelde ik me schuldig, op werk lukte veel ook niet meer omdat ik de lat hoog bleef leggen en weigerde ook maar iets van rust te pakken. Mijn leven was: werken, slapen, repeat. Eten lukte nauwelijks, ik kreeg gelukkig medicijnen tegen de misselijkheid die hielpen. En het feit dat elke beweging pijn deed was gewoon ontzettend vervelend. Uiteindelijk ben ik minder gaan werken op advies van ongeveer iedereen die ik sprak. Ik vond het zo erg dat ik me zo rot voelde. Vooral tegenover mensen die graag een kindje zouden willen, of die het nog erger hadden dan ik. Continue was ik bezig wat mensen wel niet zouden denken van mij, het voelde alsof ik een vreselijke aansteller was.

Met de hulp van een coach, mijn huisarts, een haptonoom, de praktijkondersteuner van de huisarts, een cursus grenzen aangeven én een bekkenfysio (jaja, ik had een mega team achter me staan en dan benoem ik niet eens mijn man, vrienden en familie) gaat het inmiddels beter met me. Vanuit huis werk ik een paar uur per dag en dat gaat goed, ik kan weer rondlopen zonder pijn (YES!!!) en ik heb geleerd om wat meer los te laten.

Zwangerschap is pittig

Wat ik moeilijk vond te accepteren is dat het me de eerste maanden door mezelf zo moeilijk is gemaakt. Ik negeerde totaal waar mijn lijf en hoofd behoefte aan had. Voor mij waren de eerste twee trimesters ontzettend zwaar. Daarbij bestaat ook het stigma dat je niet mag klagen als je zwanger bent. Eigenlijk moet je in je handjes knijpen. Nu ik veel mensen heb gesproken (vooral vrouwen die zwanger zijn geweest) ben ik erachter gekomen dat ik hier helemaal niet zo alleen in was. Veel vrouwen ervaren hun zwangerschap als magisch, fijn en wonderbaarlijk. Maar een evengroot deel is een groot gedeelte van hun zwangerschap beroerd, ervaart pijn en moet minder werken omdat ze niet precies zo door kunnen gaan zoals ze altijd deden. Wat had het mij geholpen om eerder te horen dat zwangerschap ook vervelend kan zijn. Ondanks dat je je kindje ontzettend graag wil, ondanks je dankbaarheid dat het gelukt is, ondanks alles, kan het alsnog heel zwaar zijn. Dat maakt je niet ondankbaar, of een aansteller. Dat maakt je menselijk, en ik wou dat ik dit twintig weken eerder zo had gevoeld. Daarnaast was ik bang voor reacties, dat is ook een reden dat ik niet eerder durfde te schrijven.

De toekomst

Zoals ik in het begin al schreef, ik ben nu 31 weken zwanger. Dus over ongeveer negen weken is ons kleintje op deze wereld. Eerlijk is eerlijk, ik kan nu zeggen dat ik geniet van zwanger zijn. Na alle ongemakken, mentale en fysieke obstakels, vind ik het oprecht nu heel leuk om zwanger te zijn. Ik weet dat het derde trimester nog flink pittig kan worden maar het is heel bijzonder om ons Draakje (projectnaam van de baby) te voelen bewegen. Met behulp van de haptonoom lukt het ook om contact te maken met de baby, om momenten te genieten. Daarnaast mag ik over drie weken al met verlof, iets waar ik tegenop zag omdat ik me zo rot voelde, maar omdat ik zo hard aan mijn welzijn heb gewerkt kijk ik er nu naar uit. De babykamer is al grotendeels af en ik heb ontzettende nesteldrang. Dat betekent dat ik nu heel goed naar mijn lichaam moet luisteren en rust moet pakken zodat ik tussendoor kan poetsen, opruimen en babyspullen uit kan zoeken. Gisteren hebben we wasbare luiers gekocht en door het schrijven van dit artikel wil ik echt nog een heleboel gaan schrijven! Wellicht ga ik het weer oppakken, lekker schrijven over ons Draakje en de voorbereiding op zijn of haar komst.

Want ja, we willen niet weten wat het wordt. Dat an sich is misschien al reden genoeg om daar over te schrijven.

Wat zouden jullie nog graag lezen op de blog? Omdat ik totaal geen eetlust heb zullen gezonde recepten nog even op zich moeten laten wachten. Maar verder ben ik benieuwd wat jullie graag nog zouden willen lezen.

Liefs Anouk

P.s op Instagram geef ik af en toe ook een update, vooral in de stories, dus vergeet niet om me daar ook te volgen.

Misschien ook iets voor jou?

3 comments

Naomi 27 juni 2022 - 18:02

Allereerst: Van harte gefeliciteerd ! Alles goeds gewenst voor jullie drieën. En Anouk, wat schrijf je weer mooi en openhartig over hoe het de afgelopen maanden met je gegaan is, zowel de mooie als de mindere momenten. Ik hoop dat jullie samen kunnen genieten van de laatste weken met z’n tweeën en natuurlijk ook het vooruitzicht op de komst van jullie kleine.

Reply
Ilona 28 juni 2022 - 07:11

Lieve anouk, wat mooi en eerlijk geschreven. Ik heb je van dichtbij meegemaakt de kaatste maanden, en je bent echt een vechter! Knap hoe je het allemaal doet, trots op jou! Xx ilona

Reply
Anneloes 31 juli 2022 - 11:37

Anouk! Gefeliciteerd.
Wat ontzettend leuk nieuws. Geniet er van de laatste paar weken.
Hier ben ik zwanger van onze tweede en heb twee totaal verschillende zwangerschappen. Mooi dat je zo eerlijk schrijft.
Het wasbare luieren is ons erg goed bevallen en ze gaan voor de tweede ronde mee. Super goed dat je daar mee wil beginnen.
Blijf lekker schrijven over jouw ervaringen als mamanoek.
Groetjes Anneloes

Reply

Geef een reactie