#Wijoverdrijvenniet

Onderstaand stukje plaatste ik afgelopen week op mijn persoonlijke Facebookpagina… Ik zit al de hele week na te denken of ik het hier kon plaatsen. Aan de ene kant vind ik van niet. Wat doet zo’n stuk nou op een gezondheidswebsite? Aan de andere kant vind ik het heel gezond om hier eens bij stil te staan…  Vind ik het een onderwerp dat mij persoonlijk bij de keel grijpt en me al de hele week bezig houdt.. Dus ja, ik deel het gewoon. Morgen staat er gewoon een artikel over mijn eerste les Spinning gepland, maar vandaag even dit:

De afgelopen weken heeft blogger Yasmine iets losgemaakt. Bij mij en vele anderen.. Namelijk met dit artikel. Het gaat om het feit dat vrouwen veel te vaak als object worden gezien. Dat het maar oké is om te roepen dat iemand een lekker wijf is, of gewoon fijn aan iemand zitten zonder toestemming, omdat je daar zin in hebt. Ze kreeg positieve maar ook negatieve reacties. Daarna schreef ze nog een artikel, als tegenreactie. Wij (vrouwen overal) overdrijven niet. Met de hashtag ‪#‎wijoverdrijvenniet‬ laten vrouwen maar ook mannen van zich horen(kijk maar eens op Twitter…) 
En ik denk ook niet dat we overdrijven. We maken allemaal wel eens wat mee. Groot of klein, ons lichaam is van ons, daar blijf je als buitenstaander gewoon van af!

Een voorbeeld van mij:
Als ik in het donker ergens naartoe fiets, langs een park of een stil stuk weg, dan ben ik altijd BANG. Misschien door mijn opvoeding, misschien door andere dingen, maar misschien word ik wel aangerand of verkracht! Die angst is er ALTIJD als ik ergens alleen fiets. En terwijl ik fiets denk ik: oké, stél dat me iets overkomt, dan is dat MIJN EIGEN SCHULD. Zo voelt dat. Stel iets gebeurt, dan heb ik dat over mezelf afgeroepen omdat ik blijkbaar het idee heb gegeven aan iemand dat ze aan me mogen zitten zonder toestemming. Nu heb ik het alleen over het fietsen van punt A naar B, gelukkig ga ik niet veel uit maar dan zit ook iedereen ineens aan je kont of je borsten of je heupen. Nu kan ik meteen zeggen (in een kroeg bijvoorbeeld): ik hoor bij hem (Martijn) maar toen ik een jaar of zestien was, was dat een stuk moeilijker. Dan stak iemand wel eens een tong achter in je keel terwijl je dat niet wilde, of werd er aan je achterste geknepen. Ik bleef vaak angstvallig dichtbij mijn wat stoerdere vrienden staan omdat er iemand met zijn dronken hoofd had bedacht dat ik wel leuk was om mee naar huis te nemen. Toestemming vond diegene dan ook vaak niet nodig. Gelukkig is me nooit iets ergs overkomen, maar ik vind het al erg genoeg dat er mensen zijn die in hun hoofd halen dat ze zomaar aan me konden zitten en me de huid kapot scholden als ik zei dat ik geen interesse had.

Fiets jij ’s avonds ook een beetje sneller? Of fiets je liever ’s avonds helemaal niet meer, omdat er misschien wel wat zou kunnen gebeuren. Iets wat je dan ‘over jezelf af zou roepen’…

Waarom hebben wij geen keuze wie er aan ons zit, of wie ons ziet als een lekker lichaam of een stel tieten? EN waarom worden wij arrogant beschouwd als we zeggen dat we geen interesse hebben, dat mensen die schreeuwen of fluiten op straat dit niet hoeven doen, of mensen die willen dansen ‘echt geen andere bedoeling hebben?’ Of nóg erger, de uitspraak ‘dan had je maar niet alleen moeten fietsen’ of ‘je hebt het uitgelokt’ als het dan een keer écht verkeerd gaat. Verdorie ik word hier gewoon kwaad en verdrietig om. 
Door zoveel verschillende redenen. Ik vind mezelf niet zo bijzonder en mooi dat dit me aantrekt, (ik voel me verplicht dit nog even te melden) maar ik vind wel dat zoveel mogelijk mensen zich moeten uitlaten tegen dit geweld. Want het voelt als onrecht, als geweld, als iets wat niet door de beugel kan… Nogmaals #wijoverdrijvenniet

Nadat ik dit stukje heb getypt kwam ik erachter dat er nu ook een Facebookpagina en een getuigenissenwebsite in het leven is geroepen. Kijk gerust even.