Welkom lieve baby

Wat een wervelstorm! De afgelopen weken heb ik in een heerlijke bubbel gezeten na alle intensieve weken. Vandaag kreeg ik eindelijk de kriebels om het een beetje van mij af te schrijven. Wat is er gebeurd? Nou, ik ben bevallen van een fantastische prachtige baby. Hieronder staat ons verhaal dus als je benieuwd bent naar ons kindje, hoe de bevalling ging en hoe het nu gaat, lees dan snel door.

De achtbaan begon

Zoals ik in mijn vorige artikel schreef vond ik zwanger zijn pittig. Toch kon ik er op het laatst heel erg van genieten. Maar net voor bovenstaande fotoshoot (gemaakt door Renske) moest ik bijna worden opgenomen in verband met een hoge bloeddruk. De hele zwangerschap was mijn bloeddruk prima maar opeens was hij heel hoog en werd er zwangerschapsvergiftiging vermoed. Gelukkig bleek het mee te vallen en werd ik onder controle van het ziekenhuis geplaatst zodat we de dag erna toch nog de zwangerschap konden vastleggen. Maar de twee weken erna werd ik steeds heen en weer geslingerd van het ziekenhuis naar mijn eigen verloskundige en weer terug. De bloeddruk zakte, ging weer omhoog en zakte weer. Ferry zou op motorvakantie gaan en hij wilde het bijna afzeggen maar ik stond erop dat hij zou gaan. Nu was het nog tijd om leuke dingen te doen en ik zou met 35 weken lekker een paar dagen naar mijn ouders gaan. Mocht de bloeddruk weer stijgen dan was hij dichtbij in Duitsland en binnen een aantal uur weer thuis…

Gebroken vliezen

Ik was net twee dagen bij mijn ouders toen mijn vliezen braken. Ik dacht eerst dat ik mijn plas niet meer op kon houden maar binnen een paar seconden wist ik: dit is vruchtwater! Snel het ziekenhuis gebeld in Utrecht en die zeiden dat ik maar even langs moest komen. Samen met mijn moeder reden we vanuit de Achterhoek naar Utrecht omdat Ferry natuurlijk nog op vakantie was… Het was midden in de nacht en er was geen plek in Utrecht op de neonatalogie (voor premature baby’s). Hoewel het niet zeker was dat ik zou gaan bevallen wilden ze me toch naar een ziekenhuis sturen dat wel een prematurenafdeling had en moest ik met de ambulance naar Tiel. Toen ik zeker wist waar ik naartoe zou gaan belde ik Ferry pas wakker.

Het meest vervelende van die eerste dag in het ziekenhuis was dat ik totale bedrust had. Dus ik mocht niet eens naar het toilet. Wat voelde ik me vervelend dat ik elk halfuur ongeveer een verpleegkundige moest bellen om een ouderwetse po te kunnen gebruiken. Want ja, zwangere vrouwen moeten VAAK plassen! Gelukkig kreeg ik tegen de avond opnieuw een echo en bleek dat ik weer mocht lopen. Ze moesten gewoon zeker zijn dat de baby geen gevaar liep, het is namelijk mogelijk dat de navelstreng om het nekje heen gaat zitten. En als je dan moet bevallen is dat natuurlijk behoorlijk gevaarlijk. Gelukkig was Ferry er ’s middags weer en eigenlijk voelde ik me (op het plassen op de po na) heel relaxed. Ik was in goede handen en eigenlijk dacht iedereen dat ik snel weer naar huis mocht.

De bevalling

De volgende ochtend kreeg ik een CTG, iedereen ging er vanuit dat ik snel weer naar huis mocht maar ik vond het toch opmerkelijk want onderin het beeld zag ik steeds dezelfde “heuveltjes” omhoog komen. Na een halfuur CTG merkte ik ook dat ik bij zo’n heuveltje een beetje buiten adem raakte. Na een paar uur voelde ik ook echt krampen dus vroeg ik een nieuwe CTG. Ook moest ik veel naar het toilet maar kwam er steeds niets. Op mijn telefoon zette ik maar een weeëntracker app om te kijken of die krampen misschien weeën konden zijn. Al snel zei de app: ga naar het ziekenhuis. Daar was ik gelukkig al. De weeën waren zo’n 3 á 4 minuten van elkaar en duurden een minuut. Omdat ik gebroken vliezen had wilde steeds niemand kijken of ik al ontsluiting had, het konden ook oefenweeën zijn. Maar al snel begon ik te puffen en te hijgen en bleek ik al 3 centimeter ontsluiting te hebben. Op naar de verloskamer! De baby komt vandaag nog.

Uiteindelijk ging de bevalling heel snel. Ik wilde graag een ruggenprik maar helaas werd de anesthetist steeds weggeroepen. Twee uur nadat ik in de verloskamer was had ik al 8 centimeter ontsluiting en persweeën. Er werd me toen nog wel aangeboden om een ruggenprik te zetten (al kreeg ik vooral de negatieve kanten ervan te horen) maar ik wist dat het niet meer ging lukken. Ik kon namelijk alleen nog maar kronkelen dus stilzitten of liggen was er echt niet meer bij. Uiteindelijk heb ik 2 uur persweeën gehad zonder pijnbestrijding en zonder dat ik mocht persen. Dat vond ik zwaar, op dat moment denk je echt dat je het niet aankan maar je lichaam neemt het over. Er zijn wel wat zaken in mijn bevalling die ik moeilijk vind, zoals dat ik geen pijnbestrijding kreeg, dat ik steeds op mijn rug moest terwijl ik rugweeën had en niet op mijn rug wilde bevallen, maar uiteindelijk kijk ik er goed op terug. Ik nam op het laatst toen ik mocht persen namelijk de regie weer in eigen hand. Ik ging op de manier persen die ik wilde (wat de verloskundige vervelend vond omdat het onhandig voor haar was) en daardoor kwam onze baby na drie keer persen op de wereld.

Onze bevalcursus stond pas twee weken later dan de bevalling op de planning, ik had wel gelezen dat de placenta er binnen een halfuur tot een uur later uit kon komen maar het hoe of wat wist ik niet. Wat ik wel gek vond is dat toen ik vroeg hoe het zat met de placenta het volgende gebeurde. De verpleegkundige zei:
“Je krijgt een spuit dan is hij er zo uit”. Nou sorry, ik mocht geen pijnbestrijding, nog geen paracetamol (al had dat vast niet geholpen) maar zodra de baby er is krijg ik een spuit terwijl het ook natuurlijk kan? Grappig genoeg perste ik daarna een keer en kwam de placenta er helemaal heel uit. Niets aan het handje, protocol van de spuit hoefde gelukkig niet. En pas toen kon ik me echt concentreren op het wondertje dat op mijn borst werd gelegd. Onze dochter, Hiromi.

De achtbaan gaat nog even door

Omdat Hiromi zo vroeg geboren was (35+2) moesten we een tijdje in het ziekenhuis blijven. Ze lag even in de couveuse om de ademhaling in de gaten te houden. Voor ons als nieuwe ouders was het wel een luxe, in het ziekenhuis wordt er continue voor jou en je baby gezorgd. Hoewel we zoveel mogelijk zelf wilden doen hadden we ook de mogelijkheid om een beetje bij te komen.

Papa ging nog even kleertjes halen (Zelf uitgezocht! Wat was hij trots en het ziekenhuispersoneel vond het ook geweldig) in maat 44 want maatje 50 was nog veel te groot.

Na drie dagen moesten we weer terug naar het ziekenhuis in Utrecht omdat er in Tiel geen plek meer was. Daar hebben we nog een paar dagen heel fijn zorg gehad voor Hiromi. Ze deed het al heel erg goed, kon snel zelfstandig (borstvoeding) drinken, kwam aan en hield zichzelf snel al op temperatuur. Uiteindelijk mochten we na zes dagen ziekenhuis na de bevalling weer naar huis waar meteen al kraamzorg was. Ook met mij ging het herstel voorspoeidig. De blaasontsteking die ik had gekregen deed meer pijn dan het herstellen van de bevalling.

Hoe gaat het nu?

Het gaat heel erg goed! Inmiddels is Hiromi bijna 6 weken oud. Ze begint steeds meer om zich heen te kijken, drinkt bijna volledig aan de borst en poept bijna alle luiers vol. Haar vader is ontzettend trots op elke boer en scheet en ik heb nog nooit zoveel liefde in mijn leven gevoeld. Als ik een dag teveel loop of beweeg merk ik dat wel meteen dus ik heb een afspraak bij de bekkenfysio staan voor volgende week. Maar verder dan dat, gaat het ontzettend goed en zijn we heel erg dankbaar dat ondanks de vroege geboorte het zo goed met ons meisje gaat.

Foto spam

Natuurlijk sluit ik even af met wat foto’s. In de toekomst weet ik nog niet hoe veel ik ga delen. Aan de ene kant ben ik natuurlijk ontzettend trots en verliefd maar aan de andere kant wil ik onze kleine baby ook beschermen. Hoe we dit gaan doen in de toekomst weet ik nog niet, voor nu overleg ik het gewoon met Ferry en doe ik wat goed voelt op dit moment.