Wanneer je lichaam aangeeft dat er iets niet klopt

Het is weer tijd voor een burn-out update. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om hier over te schrijven, doe ik het omdat ik denk dat er te weinig over wordt gesproken. Jawel, je leest geweldige artikelen als mensen eenmaal uit hun burn-out zijn. Hoe ze dat hebben gedaan en na twee/drie maanden weer keurig aan het werk waren. Over mensen die midden in hun herstel zitten, lees je naar mijns inziens te weinig. Schaamte wellicht, wat ik me goed kan voorstellen. Je gaat pas onderdoor aan jezelf als je alles hebt gegeven en er gewoon geen tandje meer bij te zetten is. Vaak voelt het als zwakte als je uiteindelijk toegeeft aan wat er al jaren aan zit te komen. Ook bij mij, daarom wilde ik het vandaag hebben over lichamelijke klachten en waarom het belangrijk is om pas op de plaats te nemen. Ook (en misschien vooral) als je nog geen burn-out of overspanningsklachten hebt.

Disclaimer: in dit artikel schrijf ik over de klachten die ik persoonlijk heb en had, bij iedereen zijn de pyschische en lichamelijke klachten anders. Vermoed je een burn-out? Ga dan niet te lang zwerven op internet maar maak een afspraak met je huisarts. Een behandelaar weet meer en ook de te nemen vervolgstappen.

Opstapelende klachten

Voor de burn-out

De keren dat ik naar de huisarts ben geweest om bloed te prikken de afgelopen jaren kan ik bijna niet meer tellen. Toegeven dat het niet zo goed ging wilde ik niet dus het zal wel alleen lichamelijk zijn. Misschien een vitamine tekort? Vorig jaar had ik ook te weinig vitamine D, daarom was ik toch zo moe? Ondanks alle potjes vitamines die op mijn aanrecht staan blijf ik moe. Misschien doet mijn schildklier raar, heb ik bijnieruitputting, Google is mijn beste vriend en ik zoek allemaal mogelijke oorzaken die ik bij de huisarts neerleg. Verder praten we ook over de hartkloppingen die ik steeds vaker heb. Dat wuiven we allebei, de dokter en ik, weg aan stress. Mijn schema’s en planningen zijn ook op zijn zachts idioot te noemen. Door zo strak te plannen heb ik vorig jaar wel veel vakken gehaald voor mijn studie, aan de andere kant kwam er een einde aan de tandjes die ik bij kon zetten. Voordat ik in de zomervakantie voor de eerste keer instortte werkte ik 34 uur, ging ik 1 dag per week naar school en besteedde ik meer dan 36 uur aan mijn studie. Waar “normale” mensen een werkweek hebben van gemiddeld 40 uur, had ik eigenlijk twee banen. In mijn hoofd had ik de mantra: “niet aanstellen, niet zielig doen, doorgaan!”

Lichamelijke klachten die bij mij wezen op een burn-out

• hartkloppingen
• vlekken/wazig zien met lichtflitsen (oogmigraine)
• onrustig gevoel (alsof je 10 blikjes Red Bull hebt gedronken)
• verkramping van nek/schouders
• RSI klachten aan handen en armen
• buikpijn en hoofdpijn die niet ophielden
• rusteloze en pijnlijke benen
• bewegingsdrang als je stil zit of stilstaat
• dichtvallende ogen door vermoeidheid (continue moe zijn
• spierpijn

Psychische klachten die bij mij wezen op een burn-out

• slecht slapen
• extreme vermoeidheid/opgebrand gevoel
• weinig tot geen concentratie
• huilbuien
• paniekaanvallen
• slecht geheugen
• slecht zelfbeeld/onzekerheid
• depressieve klachten
• piekeren

Benieuwd naar alle mogelijke symptomen van een burn-out? Ik vond dit artikel zeer informatief.

Van klachten naar een diagnose

Als je die lijst met klachten leest denk je vast: maar dan zoek je toch hulp? Vergeet niet dat deze klachten door de jaren zijn ontstaan, van sommige klachten had ik al maanden of zelfs jaren last. Daarnaast wist ik dat ik als een gek bezig was met mijn drukke planning en had ik geen moment tijd meer voor mezelf of leuke dingen. Ik werkte naar een einddoel: VAKANTIE! Tot die tijd had ik geen tijd voor rust. Waarschijnlijk herkennen mensen die vaak met deadlines werken dit ook wel. Je gaat tot het uiterste tot je deadline is gehaald, daarna denk je dat je wel weer tijd hebt om op te laden. Helaas ging ik over het punt van stress naar lichtelijk overspannen, daarna bleef ik gewoon nog even doorgaan.

Ik schreef al eerder hoe ik huilend bij de huisarts zat met het idee dat ik overspannen ging worden. Een doorverwijzing naar de (gratis) praktijkondersteuner werd snel geregeld. De gesprekken waren zeker zinvol en ik kreeg weer een beetje nieuwe moed. Iedereen vertelde hoe geweldig ik het deed, wat knap dat ik zoveel deed én nog eens hulp zocht. De huisarts kende me bij voornaam zonder in het patiëntendossier te kijken, ik liep bij een fysiotherapeut voor mijn verkrampte nek en schouders, sportte ook nog eens veel én mediteerde.

Uiteindelijk bleek dat ik niet de oorzaak (teveel doen, geen nee zeggen, niet aan kunnen voelen wanneer iets teveel is) aan te pakken maar de symptomen (zie lijst hierboven). Je kan die symptomen aanpakken door vitamines te nemen, bij praktijkondersteuners en fysiotherapeuten te lopen, uiteindelijk moet je toch écht wat aan de oorzaken doen.

Toen ik in de zomer van 2017 alleen nog maar kon huilen wist mijn collega het allang. “Anouk, je trekt dit niet meer… Meld je ziek”.

Uiteindelijk duurde het nog ongeveer een halfjaar voordat ik toe kon geven dat het niet meer ging en probeer ik vanaf half december om te gaan met het hebben van een burn-out. Over het algemeen ga ik twee stappen vooruit, en weer één stap terug. Maar daarover een andere keer meer.