Waarom ik toch onzeker werd van foto’s bewerken

Profielsites en foto’s van jezelf maken (ik kom uit een tijd dat selfies nog geen bestaand woord was) is iets waar ik al mee opgegroeid ben. Als pubermeisje van dertien had ik een Sugarbabes profiel, een soort voorloper van Hyves of Facebook waarin je foto’s werden beoordeeld en je profiel punten kon krijgen.

Een voorbeeld van een gePhotoshopte Anouk van een jaar of 13, boos kijken hoorde bij de ‘look’ haha

Photoshop

Mijn generatie is opgegroeid met Photoshop. Filters zoals je die nu op elke telefoon of app ziet waren een paar jaar geleden nog niet zo in trek, jongeren bewerkten hun foto’s via gratis bewerkingsprogramma’s of Photoshop. Vooral de profielsites waar ik rondhing werd dat veel gedaan en iedereen wist dat. Dat het in bekende bladen zoals de Hitkrant of de BreakOut gebeurde wist je eigenlijk wel. Persoonlijk werd ik daar niet onzeker van, ik had andere onzekerheden op dat moment. Maar er waren (vooral) meiden die daar wel heel erg onzeker van werden. En dat is logisch, als puber spiegel je jezelf aan alles wat je ziet. Dus mooie, dunne, perfecte zangeressen of actrices waren personen waar je tegen opkeek en zo wilde je zijn.
In die tijd (en misschien nu nog steeds dat weet ik niet) las je ook veel over anti-Photoshop regels voor bladen, over eetstoornissen die werden veroorzaakt door irreële beelden van dunne vrouwen, over hoe alles in de media wordt gemanipuleerd.
Als puber vond ik het belachelijk. Wat dachten die volwassenen nou? Dat wij niet wisten dat het allemaal nep was?

Bovenstaande plaatje komt denk ik uit 2007/2008. Ik was 16/17 en zette me op mijn manier toen in voor een reëel beeld van/over vrouwen. Want om me heen merkte ik dat er grote onzekerheid was bij meisjes van mijn leeftijd. Natuurlijk was ik zelf ook onzeker, dat ben ik nog steeds wel eens. Maar ik had het ‘geluk’ dat ik me niet spiegelde aan ongezonde neppe beelden in de media.

Ik ambieerde toen nog niet om docent Engels te worden trouwens 😉 Sorry voor het slechte Engels… 

Onzeker door filters en het bewerken van foto’s

Terug naar 2016, ik fietste met een collega naar school en vertelde haar over een app die me een stuk slanker liet lijken. Dat ik het vooral grappig vond en het naar aanleiding van mijn bodypositive challenge had gedeeld op de Facebookpagina van Groentje Gezond.

Dat was deze foto

Mijn collega zei dat ze daar super onzeker van zou worden. Ik verwachtte dat dat misschien een leeftijdsdingetje zou zijn, want ik was immers gewend aan Photoshop toch? Ik deed vroeger niet anders, was me er heel erg bewust van dat het nep was, en daarbij: ik was verdorie met een bodypositive challenge bezig! Zo’n stom appje kan ik makkelijk aan…. Toch?

Een foto die is geplaatst door Anouk Vriezen (@groentjegezond) op 30 Nov 2016 om 12:52 PST

En toen bewerkte ik een foto met zo’n app wat realistischer… Ik barstte nog net niet in huilen uit maar wat baalde ik van mezelf! Waarom moest ik nou zo nodig testen of ik ook onzeker kon worden van een app? Dat is eigenlijk toch gewoon super dom? Over het algemeen ben ik zó positief bezig… Oké, ik val niet af omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Maar, aan de andere kant, kom ik ook niet aan omdat ik wel erg met gezond leven bezig ben. Ik zag bovenstaande foto en voelde me zó rot. Was ik maar dunner, dan ben ik toch gelukkiger met mezelf. Toch? Hier kan ik heel lang over doorpraten, maar toen ik slanker was kon ik me nog heel onzeker voelen. Ik was trots dat ik 13 kilo langdurig kwijt was, maar gelukkig met mijn figuur? Niet echt…

Foto’s zijn een momentopname

Een vriendin van mij reageerde op een van die bewerkte foto’s met het volgende:

Ik Photoshop zelf ook mijn modellen… En vooral als ik portretten schiet van niet-modellen probeer ik ze te shoppen zoals zij denken dat zij er op hun best uitzien.. En soms als ik dan de voor en na bekijk en vergelijk met hoe ik ze er uit vind zien in het echt, dan past dat geshopte beeld daar meer bij. Dat is gek toch? Een foto is een momentopname en wij zijn geen mensen die eruit zien als 1/125e van een seconden.. Dat is gewoon een andere wereld.

En hier heeft ze ook gelijk in! Want soms kan ik rondlopen, en dan vind ik mezelf er leuk uitzien en voel ik me goed. Maar als ik dan een foto zie lijk ik net een zak aardappelen. Of ik kijk in de spiegel, zie dat mijn haar écht super amazing fantastisch zit, dan maak ik een selfie en dan zie ik er niet uit… Hoe kan dat? Nou wat die vriendin van me zegt klopt wel, een foto is een momentopname. Je kan lang naar jezelf in de spiegel kijken en alles in perspectief zien, terwijl je op een foto misschien net een hangend oog hebt, een krul die niet goed zit, een zucht en je hebt meteen een andere houding.

Toch merk ik dat ik snel een filter over mijn foto’s (op bijvoorbeeld Instagram) gooi, omdat ik mezelf of het eten dan tóch iets mooier vind. Voor eten is dit vaak omdat mijn goedkope camera van mijn telefoon de kleuren niet zo krijgt zoals ik ze zou willen… Maar voor mezelf is dit omdat ik er altijd nét een stukje mooier uit wil zien. Stiekem dringt dat foto bewerken steeds verder mijn wereld in. En steeds vaker snap ik dat mensen daar gewoon super onzeker van worden! Gewone foto’s zijn bijna niet mooi meer omdat je overal altijd alleen maar perfecte foto’s ziet… Naar vrienden of familie stuur ik eigenlijk nooit bewerkte foto’s, die kennen mij zoals ik ben. En ook hier plaats ik zoveel mogelijk échte en onbewerkte foto’s. Maar zodra ik op mijn eigen social Media of Instagram zit, grijp ik toch snel naar een filter… Misschien zou ik dat eens wat minder moeten doen…

Een hele mooie documentaire over dit onderwerp is Beperkt Houdbaar van Sunny Bergman die ik iedereen kan aanraden.

Wat vinden jullie van foto’s bewerken?

Wist je dat je Groentje Gezond ook kan volgen op Facebook, Instagram en Twitter?