Vegan vrijdag: het onwaarschijnlijke, maar waargebeurde verhaal over het onverwachte moment waarop ik veganist werd (Bob)

Op Vegan vrijdag dompelen we onszelf onder in de wereld van veganisme. Elke vrijdag lees je op Groentje Gezond gastblogs van veganisten, lekkere vegan recepten en weetjes. Vandaag doet Bob zijn verhaal, al acht jaar veganist en bezig met zijn eigen onderneming om veganisme en onderwijs met elkaar te verbinden. 

Mijn eerste gastblog… Leuk!  

Eerst even voorstellen: Bob Arends. Bouwjaar 1977, getrouwd, 2 kids en al 13 jaar werkzaam als docent beeldende vakken op een VMBO school dus lekker tussen m’n mede AD(H)D-ers. Ruim een jaar geleden ben ik een dag minder gaan werken om m’n onderneming ‘Plant Aardig Onderwijs’ op te zetten. Met PAO wil ik gastlessen geven op scholen om kinderen kennis te laten maken met het hoe en waarom van veganisme.

Hieronder het onwaarschijnlijke, maar desalniettemin waargebeurde verhaal over het onverwachte moment waarop ik veganist werd en de achtbaan-rit die daarop volgde. Om bij het begin te beginnen gaan we terug naar 2009.

Het onwaarschijnlijke, maar desalniettemin waargebeurde verhaal over het onverwachte moment waarop ik veganist werd

Bij gebrek aan uren handvaardigheid/tekenen gaf ik destijds ook wat levensbeschouwing. Toen ik op een avond bezig was om lesstof te ontwikkelen bij het thema ‘religieuze feesten’, kwam ik een foto tegen van het slachtfeest. Jakkiebah! Ik wilde ‘m eigenlijk wegklikken, maar niet gedaan en nog steeds dankbaar voor.

Ik bleef dus kijken naar het wolkje van vijf bijeengekropen schapen die zich hadden afgekeerd van  twee slachters die een meter verderop bezig waren met vier andere schapen. De vijf dieren stonden met hun hoofd naar de gesloten deur waardoor ze zojuist naar binnen waren gekomen. Ze wilden terug.

Geen idee wat er toen precies met me gebeurde, maar hoe langer ik naar de foto keek, hoe meer ik me kon identificeren met deze slachtoffers. En ’t klinkt wellicht ongeloofwaardig of overdreven dramatisch, maar om even over te stappen op het taalgebruik van veel van m’n leerlingen: ‘Ik zweer het was alsof ik hun angst en paniek in m’n eigen lijf kon voelen. Ik zweer!’ Als dieren overigens het taalgebruik van m’n leerlingen overnemen, zouden ze waarschijnlijk heel vaak zeggen: ‘Ik word genaaid! Meneer, waarom naait u zo?! Yo, dit is echt vet genaaaaaid!!!’ En dan heb ik het over het soort naaien waar je op geen enkele manier van geniet, maar goed.

Nou ben ik altijd wel redelijk empathisch geweest, maar dit was de overtreffende trap. Waarom deze emoties zich op juist op dat onverwachte moment zo heftig manifesteerden weet ik niet. Toeval? Had het feit dat ik over niet al te lange tijd voor de eerste keer vader zou worden er iets mee te maken? Voorbestemd? Ik ging er in ieder geval zo gigantisch van over de flos dat ik simpelweg brak…

…Ze zeggen wel eens: ‘Een man is pas een man als ‘ie huilen kan’, en ik was een flinke vent op dat moment. Toen ik m’n snotterige persoontje weer enigszins bij elkaar had gesprokkeld spookte er één vraag door m’n hoofd: ‘Wat doen we met dieren?’

Een deel van het antwoord op die vraag had ik overigens jaren geleden al gekregen tijdens m’n MBO opleiding  ‘Land-, Water- en Milieutechniek’. Daarvoor moest ik 8 weken stagelopen bij een boerenbedrijf. Als dierenvriend koos ik voor een melkveehouderij met 200 stuks vee in de Flevopolder. Veel dingen die ik daar zag gingen me toen al niet in de koude kleren zitten, maar ik schudde het van me af. ‘Melk hebben we nodig. Dit hoort er nou eenmaal bij. Met de dieren wordt zo goed mogelijk omgegaan.’ Op verzoek van de boer ben ik na de stage nog 2 weken langer gebleven met veel plezier.

Terug ontopic; ik zat na m’n empathie-insult dus nog steeds half huilie huilie te doen achter m’n pc-tje en me af te vragen hoe ik erachter kom wat er gebeurt met de dieren die we gebruiken voor vlees, zuivel, eieren, leer, dons etc. Het was al laat en ik beloofde mezelf dat ik er de volgende dag in zou duiken.

Wat moet je dan eten?

Na een beroerde nachtrust bleek de volgende morgen al direct dat je het soort info waar ik naar op zoek was gewoon kunt vinden op internet. Ja, echt waar. Het staat er gewoon op. Serieus. En niet alleen tekst of foto’s, maar ook gruwelijk veel video’s en die video’s zijn vaak weer gruwelijk. Ik  zoeken, lezen en kijken (weer huilie huilie) en toen ik een paar uur later het topje van deze ijsberg had gezien dacht ik al: ‘Ja, dikke vinger! Hier ga ik dus echt niet meer aan meedoen hé!’

Maar ik was tegelijkertijd ook bezorgd want wat moest ik dan eten? Waar moest ik dat eten dan kopen? En zou ik niet hartstikke krakkemikkig worden? Geen zorgen voor de dag van morgen. De antwoorden op die vragen zouden ook wel te vinden zijn. Dezelfde dag heb ik de geprezen docu ‘Earthlings’ en de lezing van Gary Yourofsky aan de Georgia Tech Universiteit achter elkaar gekeken. En naast wederom huilie huilie was er ook opluchting. Die Gary beweerde namelijk dat je helemaal geen dierlijke producten nodig had om gezond te leven, integendeel.

Het besluit om veganist te worden voelde zowel als een uitdaging als een  opluchting. Eerste klus: Op zoek naar plantaardige boter voor op brood. Die hadden ze gewoon bij de supermarkt. De rest ook trouwens, zo bleek later.

Ook het koken viel reuze mee, al zijn die credits vooral voor m’n vrouw. Noten, zaden en peulvruchten deden hun intrede, en soms een lekkere vleesvervanger. En natuurlijk een vitamine b12 supplement.

Als geïndoctrineerde vleeseter dacht ik o.a. dat ik veel dierlijke eiwitten nodig had (voor het sporten). Voorheen harkte ik dus behoorlijk wat vlees in m’n giechel en ik was dan ook verbaasd dat ik er nu geen enkele behoefte aan had. Stoppen met vlees wat easypeazy. Wat wél moeilijk was, was van kaas afblijven. Ik was serieus verslaafd en moest dus afkicken. En zoals bij de meeste junkies ging dat met vallen en opstaan. Uiteindelijk verdween de drang gelukkig. Poeheezeg! Eindelijk cheeseclean.

Veganisme an sich is redelijk simpel

Toch was het voor mij niet alleen maar rozengeur en heppiedepeppie. Ik begon me ook steeds meer te verdiepen in wat we allemaal uitspoken met onze mede-aardbewoners en de impact die dat heeft op de planeet, onze medemens en onze eigen gezondheid. Het onvoorstelbare dierenleed raakte me steeds weer. Maar ik bleef kijken en hoe meer ik keek, hoe pissiger ik werd. Hoe konden mensen hier aan mee werken? De periode van het wijzende vingertje brak aan. En hoewel dat ook resultaat opleverde, stuitte ik tevens op veel weerstand, wat weer voor frustratie zorgde. Kortom, niet de meest handige tactiek. Samen met het plotselinge overlijden van m’n vader en een te hoge werkdruk, leidde het uiteindelijk tot een fikse burn-out. Huilie, huilie in het kwadraat, maar ook enorm leerzaam.

Toen ik weer back on track was, zat ik me af te vragen of het een idee was om het onderwerp veganisme op de één of andere manier bespreekbaar te maken met scholieren in de bredere zin van het woord. Ik merkte dat de kinderen in m’n eigen klassen het meestal erg interessant vonden en er goed op reageerden en ik was benieuwd of er op andere scholen ook interesse zouden zijn in het onderwerp.

Op een middag zat ik met een aantal collega’s een documentaire te kijken over vernieuwingen in het onderwijs. Toen onderwijsvernieuwer Gert Biesta in een scène zei dat onderwijs zo vormgegeven dient te worden dat de planeet daarbij niet moet worden vernietigd was dat een soort van groen licht voor me. Duurzaamheid was actueel binnen het onderwijs en wat is duurzamer dan veganisme?! Ik nam m’n spaarverlof op en had zo een dag in de week vrij om m’n onderneming Plant Aardig Onderwijs vorm te geven. Ik ben momenteel hier en daar ingangen aan het zoeken om ertussen te komen met m’n verhaal en het leuke van zo aan de weg timmeren is dat van het één, het ander komt.

Zo zat ik vorige week over m’n onderneming te babbelen met een vrouw, die vervolgens spontaan voorstelde om samen een vegan kook- en informatieavond te organiseren bij haar thuis. Ze was geïnteresseerd en haar vrienden ook. Zelf ook wat mensen gevonden dus binnenkort samen met m’n vrouw en een hoop nieuwe mensen een avondje plantaardig koken en keuvelen. Leuk!

Nou, veel in de planning en da’s goed. Veganisme is te belangrijk om niet te promoten, dus Anouk, bedankt voor deze gelegenheid. Als laatste wil ik nog kwijt dat er een gigantische potentieel in ons schuilt. Als individu, maar ook als soort. Deze tijd smeekt om nieuwe ideeën om dat potentieel te bereiken. En plantaardig eten speelt daar een cruciale rol in. Ik hoop dat het lukt. En om een duwtje in de goede richting te geven nog dit citaat van Hatebreed’s brulboei Jamey Jasta:

‘I believe that we all have a spark inside of us that over time and through knowlegde and experience can be ignited into something massive. It’s a simple concept. Fan a flame and the embers will burn into a huge fire. Throw cold water on it and it is extinguished. Never let anyone extinguish that spark inside you. It may sound cliché or cheesy but believe that what you have inside is more than anyone will ever know.’

Meer weten over Bob en Plantaardig Onderwijs? Bekijk dan vooral even zijn website of de Facebookpagina!

Dankjewel Bob dat je je verhaal wilde doen! Heb jij nou net als Bob een interessant verhaal over veganisme, hoe je vegan werd, een lekker recept of iets anders wat je hier graag wilt delen? Stuur dan een mailtje naar Anouk@groentjegezond.nl o.v.v. vegan vrijdag. Mijn enige richtlijn is dat er niet met een wijzende vinger gewezen wordt maar dat mijn lezers op een positieve manier kennis kunnen maken met Veganisme.