Als je vroeger mijn bordje macaroni bekeek dan zag je dat ik alle groenten zoals champignons, ui, en wat er nog meer in van die groentepakketjes zat, netjes uit mijn macaroni had gevist en langs de randen van mijn bordje had gedrapeerd. Nee, ik lustte niet zo veel naast sla, aardappelen, pasta, rijst en vlees. Mijn moeder had daarom standaard een grote portie sla voor me klaarstaan, of rauwe groenten want dat lustte ik ook nog wel. Als ik bij een vriendinnetje at had ik meestal ook een mooie rand vol dingen die ik niet lustte wat ik uit de pastasaus pulkte. Moeders werden wel eens gek van mij, kan ik me zo indenken. Gelukkig voor alle moeders kan ik nu zeggen: ‘Ik lust nu ongeveer alles!’ Maar hoe dan, Anouk? Hoe ben je alles gaan leren eten?
Niet lekker of vies?
Af en toe at ik echt wel eens een verdwaalde champignon, of een stuk paprika. Dat wordt nou eenmaal vaak door sauzen heen gedaan en het waren twee dingen die ik tot misschien twee tot drie jaar geleden écht niet lekker vond. Neem nou een champignon, ik lustte wel champignonsoep of champignonsaus maar die vieze paddenstoeltjes die erin dreven? Nee hoor, die moesten weer op de rand van het bord. De structuur, daar gruwelde ik gewoon van. Wat vond ik dat vies! Maar de smaak, ach dat kon er wel mee door. Uiteindelijk at ik een keer gewokte champignons bij de La Place en ik was opeens verkocht. Stiekem waren ze op deze manier best lekker. Dit had ik ook bij avocado’s, de eerste keer at ik een halve avocado met mango en wat zout. Ook daar gruwelde ik van, maar door het eerst als guacamole te proberen, of het op een broodje te smeren met wat geitenkaas, heb ik ook avocado leren eten (en vind ik het nu heerlijk!) Er was ook een groot verschil met: niet lekker vinden, of iets heel erg vies vinden. Écht heel erg vies vond ik op latere leeftijd het meeste niet meer, misschien als kind ook al niet maar toen had ik wat meer drama in mijn lichaam en hoofd zitten (haha). Nee, misschien vond ik gewoon een heleboel niet zo lekker, en registreerde mijn hoofd dat als vies.
Blijven proberen
Ik ben altijd blijven proberen, want ik schaamde me ervoor dat ik niet zoveel lustte. Zo woonde ik een lange tijd in een studentenhuis waar we beurtelings voor elkaar kookten. Super leuk en gezellig was dat, maar ik vond het ook heel erg spannend. Want ik lustte niet zoveel… Dus als iemand anders moest koken, waarvan ik wist dat diegene nogal experimenteel was, dan vroeg ik al een dag van tevoren: ‘wat eten we vanavond?’ Een standaard antwoord was dan: ‘we zullen wel even zien’. Dat vond ik vreselijk! We zullen wel even zien? Maar wat als ik het niet lust? Dan moet ik naar de supermarkt! Maar we eten pas om acht uur en dan zit de supermarkt al dicht! Daar raakte ik nogal gestrest van. Toch heb ik bijna altijd lekker gegeten, en als ik iets niet lekker vond viste ik het eruit. Hierdoor heb ik echt een heleboel leren eten. Geen moeder die me alle groenten (spruitjes, bloemkool, broccoli, of gewoon sla) rauw aanbood, geen andere opties om te eten want ik had nooit iets in huis. Ik at gewoon met de pot mee en heb hierdoor kidneybonen, paprika, en ontelbaar veel andere dingen leren eten. Trouwens, ik heb wel eens gelezen dat als je iets een paar keer binnen drie weken eet, je het vanzelf lekker gaat vinden. Of in ieder geval niet meer vies.
Trucjes
Deze werkten voor mij in de praktijk (ongeacht leeftijd)
– De staafmixer
Door groenten door sauzen te pureren kun je ze er ook niet uitvissen! Mijn moeder had deze truc nog niet door, aangezien de staafmixer pas later in ons gezin werd aangeschaft (toen ik al meer at). Maar voor jonge picky eaters kan dit echt een uitkomst zijn! Zo pureer ik zelf altijd tomatensoep, niet omdat ik het anders niet lust maar omdat de vele groenten dan een stuk minder opvallen voor gasten die komen eten.
– Maak het klaar met iets wat je wél lust
Ik hield niet van witlof, veel te bitter! Maar mijn moeder verpakte de witlof altijd in ham en kaas, ze rolde ze op en deed ze even in de oven. Lekker! De eerste paar keren toen we dit aten wilde ik alleen de kaas en ham opeten, maar dat mocht natuurlijk niet. Dus met tegenzin at ik toch de witlof op. Dit gold ook voor kidneybonen (met tortillachips en kaas). Misschien niet het gezondst soms, om eten te combineren met producten die je lekker vind, maar het werkt wel!
– Blijven proberen
Niet denken: ik lust het niet, maar: ik vind het nog niet zo lekker. Bedenk ook dat iets niet lusten of iets niet lekker vinden iets totaal verschillends is.
Mijn moeder had nooit durven dromen dat ik uit vrije wil eens lekker champignons op zou scheppen. Of paprika, aubergine, courgette, gebakken ui… Nee, ik lustte echt heel weinig toen ik jonger was.
Kwestie van smaak
Al met al vind ik een paar dingen nog echt niet lekker. Bijvoorbeeld olijven, zo op een prikker bij een drankje (nee, dankje)maar in een tapenade lust ik ze bijvoorbeeld wel dus ik denk dat het een kwestie van tijd is voordat ik ze ga waarderen. Leverworst, kwam ik achter, heb ik ook niet zoveel mee. Nou komt dat waarschijnlijk omdat onze hond dat vroeger wel eens te eten kreeg en ik het daarmee associeer. Dat is dus ook een reden waarom iemand iets niet (meer) lekker kan vinden. Een product waardoor je een keer flink ziek bent geweest kan bijvoorbeeld ook zorgen dat je het daarna niet meer lekker vindt of er zelfs van kan walgen.
Eten jullie wel eens iets waarvan je vroeger dacht dat je het niet lekker vond?
2 comments
Ik ben eigenlijk nooit echt een moeilijke eter geweest. Ja, witlof ging ik pas toen ik een jaar of twaalf was lekker vinden. Olijven ben ik nooit lekker gaan vinden, en kokos ook niet. Het schijnt ook dat je smaak als kind echt anders is, en dat je dingen als kind echt vies kunt vinden terwijl je ze als volwassene wel lust.
Oja, kokos! Vind ik ook niet lekker haha. Ja of, als kind kun je soms iets heerlijk vinden maar als volwassene niet meer. Wel grappig, kon niet goed onderzoeken vinden hoe dat werkt helaas.