Reïntegreren en een zware depressie. Toch gaat het steeds beter!

by Anouk

Het is weer tijd voor een update. Op het moment van schrijven zit ik op de bank van mijn beste vriendin Kirsten. Gisteren zijn we samen naar de spa geweest en vandaag hebben we nog een restje girls-day. De afgelopen weken, maanden zelfs, leken soms een sneltrein. Vandaag wil ik delen hoe het gaat: the good, the bad and the ugly.

Reïntegreren

Ik mag weer werken! Vanaf 1 mei ben ik rustig weer begonnen op mijn werk, dat was best spannend na bijna vijf maanden niet te kunnen werken. Wat me deze maanden is opgevallen is hoe erg mijn collega’s en managers met me meeleefden. Ze zagen hoe moeilijk ik het had met mijn burn-out, hoe graag ik alles wilde maar niets lukte. Ik begon twee dagen twee uur te werken en ondertussen zijn dat al weer twee dagen drie uurtjes. Ik liep wel af en toe weer in een valkuil maar over het algemeen deed het me goed om me weer nuttig te voelen.

In het begin was alles echt wennen, oude taken gingen moeizaam. Na een paar weken gaan de kleine taken weer goed en probeer ik beetje bij beetje meer hooi op mijn vork te nemen. Wel heb ik soms na het werken griepverschijnselen en dan moet ik weer een stapje terugdoen.

Op deze manier leer ik echt goed mijn grenzen kennen en weer verleggen. Ik voel steeds beter aan hoe ik mijn energie kan verdelen en dat geeft me heel veel hoop voor de toekomst.

Mijn collega’s zijn zo lief! In dit hele proces voel ik me begrepen, word er met me meegedacht ook door het management. Wellicht is dit een voordeel van op een school werken waar burn-out vaker voorkomt.

Vanaf volgende week ga ik weer drie dagen werken, op deze manier blijf ik opbouwen en ik voel dat ik steeds meer groei ondanks af en toe een slechte dag. Wat een verschil met een tijdje geleden toen ik voornamelijk slechte dagen had!

Therapie

Binnenkort ga ik beginnen met nieuwe therapie. Het is tijd om alles burn-out gerelateerd bij de ballen te grijpen! (Sorry voor de ruwe taal…) Ik ben er namelijk klaar mee, ben bereid diep te graven om op te lossen waar dit alles vandaan kwam. Ook met het oog op de toekomst, want ik ga hier zeker sterker uitkomen. Dat is het enige positieve van een burn-out op je 27e, dit gaat mij never nooit meer overkomen. Iets wat ook positief is voor toekomstige werkgevers, dat ik straks iemand ben die weet wat ze waard is én grenzen stelt zodat het nooit meer zover gaat komen. Op momenten dat ik dit denk voel ik me ineens even een powervrouw en dat voelt zo lekker!

Ik voel me geen hulpeloos vogeltje meer, heb nu het idee dat ik jarenlange stress en moeilijke situaties aan het oplossen ben.

Toch kies ik dus voor goeie therapie om me hierbij te helpen. Daarnaast wil ik een trots momentje delen waarin mijn nieuwe powervibe goed maar voren kwam. Door de burn-out en het nutteloos voelen kwam ik in een depressie. Nou heb ik ellenlange vragenlijsten moeten invullen om te kijken wat er scheelde en daaruit kwam dat ik een zware depressie had.

Wow….

Eerlijk? Dat was echt even schrikken. Om dat met getallen op een formulier te zien staan, vond ik best heftig. Op een gepsrek over de toekomstige behandeling sprak ik dat uit. Maar, waar ik heel trots op ben: ik sprak ook uit dat ik daar niet voor behandeld wil worden.

Korte uitleg: dat depressieve gedeelte komt puur door de burn-out. Dat ik me een vreemde voel in mijn hoofd en lijf soms. Vooral dat ik niet veel kon, dat nutteloze gevoel, weinig energie, werkte die depressie in de hand.

Ik ben ervan overtuigd dat ik de burn-out aan moet pakken. Dan gaat dat depressieve gedeelte, hoe ogenschijnlijk zwaar ook, ook weer weg.

Tijd om oorzaken aan te pakken en niet onnodig alles uit het verleden omhoog te halen.

The ugly

Ik ben niet echt aangekomen tijdens mijn burn-out maar ik ben zwaarder dan ik wil zijn. Het is frustrerend dat ik zo gezond mogelijk leef, heel veel beweeg, maar geen gram afval. Dit kan door medicijnen komen maar ook door slecht slapen komen. En mijn lichaam dat alles op blijft slaan omdat het nog steeds in een stress/overlevingsstand staat. Om me heen zegt iedereen dat beter worden het belangrijkste is, daar ben ik het heel erg mee eens. Toch ben ik er verdrietig om. Overal doe ik zo erg mijn best voor maar alles lukt nog maar een beetje.

Heel hard gaan sporten durf ik ook nog niet. Zodra mijn hartslag verhoogd voelt het alsof ik weer volop in de eerste weken van mijn burn-out zit en raak ik in paniek. Daarom wandel ik gewoon veel, en fietsen en hoepelen. Hopelijk besluit mijn lichaam snel eens dat die overlevingsstand niet meer nodig is. Helaas kan je dit natuurlijk niet afdwingen dus ik blijf zo gezond mogelijk leven en hopelijk smelt dat overtollige vet een keer weg. Als dit te lang duurt ga ik er wel hulp voor zoeken, maar eerst beter worden!

Vallen en opstaan

Uiteindelijk is het vooral twee stappen vooruit en weer een stap terug. Mijn studie die ik gewoon ben blijven doen gaat goed. In januari ben ik EINDELIJK afgestudeerd. (Na al die jaren, ik kan niet wachten!) Daarnaast heb ik me al deze tijd ontzettend geliefd gevoeld. Mijn ouders zijn een van mijn grootste rotsen die er voor me waren. Dat zij mijn klachten serieus namen was mijn eerste stap naar herstel.

Ook vrienden en mijn vriend zorgden voor mij toen ik dat zelf niet kon. Hoewel het heel lang voelde alsof dit alles het ergste was dat me kon overkomen, denk ik dat ik hier heel veel uit kan halen waardoor ik straks meer awesome ben dan ik een lange tijd was.

Thanks for making my a fighter

– Christina Aguilera

4 comments

Jenn 29 mei 2018 - 18:43

Fijn om te lezen dat het steeds beter gaat! Op naar herstel 🙂

Reply
Jessica 1 januari 2019 - 15:07

Via Vaker Vrolijk op je blog beland. Jeetje wat is dit herkenbaar. Ik ben nu een jaar verder en herken me precies in jouw verhaal.
Zo graag willen dat het over gaat, maar het wil maar niet lukken / blijft hangen op een bepaald punt.
Wel ben ik trots op mezelf dat het niet zo slecht gaat als een jaar geleden. Die vooruitgang zie ik gelukkig wel. Ik wil heel graag weten waar dit uit voort kwam. Wellicht kom ik dat nooit te weten. Op naar beter worden en gelukkig zijn. 🙂

Reply
Anouk 4 januari 2019 - 11:19

Ah wat leuk Jessica dat je mijn blog hebt gevonden, welkom! Dat blijven hangen is wel herkenbaar, maar dat komt misschien ook omdat je nog steeds vecht om het beter te laten gaan en je dan geen energie hebt zodat het echt beter gaat (klinkt dit logisch?) Je mag ook super trots zijn dat je de vooruitgang hebt geboekt. Heb je hulp? Misschien kan je er dan achterkomen waar het allemaal door ontstaan is.
Wens jou alle geluk en beterschap voor 2019. Liefs

Reply
Anouk 22 februari 2019 - 12:39

Ik wens je heel veel geluk met je reis naar beter worden en gelukkig zijn! Fijn dat je die vooruitgang ziet, dat is zo belangrijk! (Ik had al eerder een reactie op je achtergelaten maar kwam erachter dat dit niet was doorgekomen) hoop dat het alweer een stukje beter gaat. Liefs!

Reply

Geef een reactie