Noem me dik, noem me lelijk, maar noem me geen… Over mijn grootste onzekerheid

Ga ik dit nou écht doen? Zomaar even mijn grootste onzekerheid op tafel gooien, voor iedereen om te lezen? Als het nou een lichamelijk iets was, zoals een (te) dikke buik, forse benen of een pukkel op mijn hoofd dan was het misschien wat makkelijker. Iedereen is wel eens ontevreden mijn zijn of haar lichaam. Dan vind je herkenning, hoor je: ach dat valt toch wel mee. Zo stond ik kortegeleden nog in de Linda (online dan) met de hashtag #blijmetmijnlijf ondanks dat ik schreef hoe lastig ik het vond om op een foto mijn benen te zien. Nee, het gaat niet om mijn lijf deze keer, het gaat om mij als persoon…

Vinden mensen mij wel leuk?

Mijn allergrootste onzekerheid is dat mensen mij niet leuk vinden.

Belachelijk eigenlijk toch? Want ik vind ook echt niet iedereen super leuk, dan kan niet iedereen mij leuk vinden. Realistisch gezien wéét ik dat, maar als er ook maar een opmerking mijn kant op komt die erop kan duiden dat er iets mankeert aan mijn innerlijk dan schieten de tranen letterlijk in mijn ogen. Oké, misschien niet letterlijk (zie je het al voor je? Tranen die IN je ogen SCHIETEN?) maar ik voel ze branden en als ik niet oppas biggelen ze zó over mijn wangen.

Dominant kind

Er staan al veel blogs over mij als kind in mijn concepten. Blogs die ik heb geschreven maar nooit de moed heb gehad om te publiceren. Ik was namelijk een heel erg dominant kind, wat niet leuk was voor vriendjes en vriendinnetjes maar ook niet voor ouders. Mijn ouders hebben mij al snel geleerd dat ik niet altijd met mijn hoofd boven het maaiveld moest lopen. In ons dorp gold: “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Maar ik hield van aandacht, en aanwezig zijn. Gaf mij een spotlight en ik stond er wel. Musical, toneel, zelf liedjes schrijven en voor groepen zingen. Ik deed dat wel eventjes. Als er kinderen kwamen spelen dan schreef ik een script en maakten we met de oude camera van mijn opa een heuse speelfilm. De hoofdrol had ik natuurlijk zelf, maar ik zorgde ook voor aanwijzingen voor de acteurs en de cameravrouw (mijn moeder).

Nooit merkte ik aan anderen dat ze dat niet zo leuk vonden. Wel wilde soms een vriendinnetje niet meer met me spelen, of mocht ik niet meer op een kinderfeestje komen omdat een moeder mij nogal lastig vond. Dat vond ik best moeilijk, maar ik leefde een beetje in mijn eigen wereld.

Na het VMBO ging ik naar de havo op een andere school, ook daar kenden de mensen me al een beetje en daar viel me ook niet op dat ik nogal aanwezig was. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik naast dominant en aanwezig, ik ook heel lief en aandachtig was voor anderen. Ik zette iedereen op een eerste plek, vocht als een leeuwin tegen onrecht en had altijd een oor voor iedereen die zijn verhaal aan me kwijt wilde.

Opeens ging het mis

Toen ik achttien was vertrok ik van mijn ouderlijk huis naar Zwolle, journalistiek leek voor mij in de sterren geschreven omdat ik passie had voor schrijven. Daarnaast was (en ben) ik hopeloos nieuwsgierig. Laat mij maar uitzoeken hoe iets zit, dan laat ik het iedereen weten. Perfect toch, voor een zeer aanwezige jongvolwassene? Nee…

Op de school van de journalistiek vonden de leraren mij vervelend. Ik leek wel een Hermelien Griffel (Harry Potter), altijd met mijn hand omhoog. Het antwoord brandde op mijn lippen en ik wilde altijd laten horen hoe ik ergens over dacht. “Heb je háár weer”, hoorde ik wel eens. Of de docent die zei: “Ja, eh, laat nu iemand anders maar eens aan het woord”. Mijn hand ging steeds minder omhoog, ik merkte dat mensen mij ineens niet zo leuk meer vonden als ik hoopte. Het kind in mij, wilde nog steeds aardig gevonden worden maar het lukte me ineens niet zo makkelijk. Mensen vonden mij een betweter, ik viel te veel op in mijn veel te wijde hippie kleding en in de klas begon het geplaag. Echt pesten heb ik het nooit genoemd (dat deden kinderen op de basisschool alleen maar toch? Dit leek me heel anders). Toch voelde ik me alleen. Uiteindelijk ging ik met buikpijn naar college en meldde ik me soms ziek omdat ik er zo tegenop zag om naar school te gaan. Thank GOD dat ik het jaar erop in een andere klas kwam waar mensen me wel aardig vonden. Wellicht was ik toen al wat bedaarder en op de achtergrond verdwenen

“De oude Anouk is helemaal weg”

Een tijdje geleden had ik mijn moeder aan de telefoon. Ik weet niet eens precies meer waar het gesprek over ging, waarschijnlijk niet over hoe ik vroeger was want sinds ik weet dat ik een rotkind was (mijn eigen interpretatie) durf ik daar niet meer aan terug te denken. Waarschijnlijk ging het over het feit dat ik nu niet snel meer op mensen afstap, dat ik niet het achterste van mijn tong laat zien tenzij ik iemand heel goed ken. Wanneer er een rollenspel is of iets waarbij je hoort te participeren, wacht ik altijd een tijd tot écht niemand anders gaat. Dan pas wil ik wel en dan ben ik ook echt in mijn element. Bang om in de spotlight te staan of in het middelpunt ben ik nog steeds niet, maar ik ben wel heel voorzichtig geworden.

Mijn grootste onzekerheid

Iedereen heeft wel onzekerheden. Het lukte me tijdens stressvolle periodes niet af te vallen bijvoorbeeld, waardoor ik dikker ben dan toen ik mijn blog startte. Een dikke gezondheidsblogger, nemen mensen dat überhaupt wel serieus? Toch zitten de oppervlakkige uiterlijkheden me steeds minder in de weg naarmate ik ouder ben geworden. Het draait inmiddels om het innerlijk nietwaar?

Dat is dus het grootste punt, het gaat om het innerlijk. Een vriendin zei laatst dat ik de liefste persoon was die ze kende. Omdat ik altijd voor een ander klaarsta, omdat ik nog steeds vecht tegen onrecht net zoals ik deed toen ik op de basisschool voor gepeste kinderen opkwam (en daarna zelf het pispaaltje was). Iedereen kan altijd bij me terecht, zonder dat ik echt iets terug verwacht. Toch is mijn grootste angst, dat mensen me een aansteller vinden. Of niet aardig, of té aanwezig, of een aandachtstrekker. Het zijn woorden die me raken, omdat ik daar gigantisch op ben afgerekend.

Negatieve gedachten omvormen

Tijdens mijn studie journalistiek raakte ik in een depressie. Mijn kerngedachte was:
“Niemand vind me aardig”

Gelukkig had ik de beste huisgenoten in mijn studentenhuis die keer op keer het tegendeel bewezen. Door die “bewijzen” te verzamelen begon ik mijn gedachten om te vormen. Elke keer als ik mezelf hoorde denken dat niemand me aardig vond begon ik die bewijzen hardop te noemen:

• Niet waar, Alex heeft me vandaag een kopje thee gebracht
• Niet waar, Jolyn vroeg vandaag waar ik was en of ik binnenkort weer een wijntje kom drinken
• Niet waar, Lex bleef vandaag maar aandringen of ik vanavond mee film ging kijken
• Niet waar, David vroeg of alles wel goed met me ging
• Niet waar, een huisgenoot vroeg of ik mee wilde eten vanavond
• Niet waar, niet waar, niet waar…

Dit alles kostte me zo gruwelijk veel moeite en energie. Maar het loste toentertijd mijn depressie op. Het bleek veel belangrijker dat mensen die ik dichtbij me had, me daadwerkelijk mochten voor wie ik was.

Relaties

Achteraf gezien was dit denk ik ook een groot struikelblok in relaties. Ik viel op jongens (later mannen) die zichzelf boven de rest vonden staan. Ze vonden alles stom, iedereen vervelend en opeens stond ik daar. Dan kon ik niet geloven dat ze mij zagen staan! Ze toonden interesse terwijl ze niets of niemand leuk vonden, wauw! Eenmaal in een relatie verloren ze soms de interesse en dan deed ik er ALLES aan zodat ze me weer nét zo leuk vonden als in het begin. Ik moest nog beter mijn best doen leuk te zijn, verloor mezelf helemaal omdat ik hoopte dat de interesse zou blijven. Mijn langste relatie van vier jaar bleef vooral goed omdat ik daar zo gruwelijk veel moeite in stak. Nu zou ik écht beter zijn, mooier, dunner, liever. Terwijl het niet meer normaal was hoe lief ik voor ze was. Hoe meedenkend, meegaand en gruwelijk onzeker ik was omdat ik niet wilde dat ze mij vervelend zouden vinden. Of een aansteller, of niet leuk genoeg. Ik gaf alles, zodat ze me geen pijn konden doen in mijn allergrootste onzekerheid namelijk:

Ben ik wel leuk genoeg?

Om even af te sluiten na dit heftige verhaal, althans voor mij was het heftig om dit daadwerkelijk te delen, deze onzekerheid komt altijd terug. Ik weet wat ik moet doen, namelijk: niet meteen denken dat iemand me niet leuk vindt én ALS ze me dan niet leuk vinden zoals ik ben dan is dat jammer!
Een vriendin noemde me de liefste persoon die ze kende. Mijn huidige vriend geeft me een dikke knuffel als ik half in paniek raak als ik denk dat ik niet lief genoeg ben. Met mijn ouders en broertje heb ik gesprekken gehad en zij zeiden dat ze van me houden, ook al was ik wat aanwezig vroeger, ze zijn blij met de persoon die ik nu ben.

Mijn moeder zei aan het eind van het telefoongesprek: “Ik hoop zo dat de oude Anouk weer een beetje terug komt. We missen haar”