Bij deze meld ik me een tijdje ziek…

Lieve lezers,
Bij deze meld ik me ziek. Aan de ene kant wil ik zeggen dat het niet zo ernstig is gesteld met mij, dat ik binnen een bepaalde tijd weer helemaal blakend van goede gezondheid terug zal zijn… Helaas weet ik niet precies hoe lang alles gaat duren, ik heb namelijk een dikke burnout te pakken…

Al meerdere blogs proberen te schrijven

Al in de zomer schreef ik meerdere blogs zonder ze ooit te publiceren. Over overspannen zijn, dat ik zes weken bij mijn ouders doorbracht om bij te komen. Dat ik me flink rot voelde maar vol goede moed weer honderd procent begon met werken… Dat ik dacht dat ik wel genoeg bijgekomen was om weer keihard door te gaan.

Na een dag werken moest ik twee dagen bijkomen. Het liefst kroop ik meteen huilend mijn bed weer in na zo’n lange dag. Dat maakte me niet uit want: op werk ging het toch gewoon nog goed? Oké, de tranen stonden wat sneller in mijn ogen maar dan liep ik even naar het toilet, haalde een paar keer diep adem en dan kon ik weer vooruit… Mijn werk vind ik namelijk heel erg leuk!

Altijd maar doorgaan

Vanaf mijn vijftiende heb ik altijd gewerkt, naast mijn school of studie had ik altijd baantjes en werkte ik in de vakanties gewoon door. Sommige jaren had ik helemaal geen vakanties of weekenden vrij, maar van werken word je hard! Toen ik met Groentje Gezond startte zat ik boordevol energie. Ik werkte zoveel ik kon, studeerde, schreef bijna dagelijks blogs en daarnaast was ik altijd aan het leren over gezondheid of aan het sporten. Soms was het privé een beetje een puinhoop, mijn lange relatie met wie ik samenwoonde ging uit bijvoorbeeld. Of mijn appartement was zo nu en dan niet goed opgeruimd waar ik onrustig van werd. Of ik haalde ineens nét niet alle vakken waardoor ik heel veel moeite moest doen om alles weer bij te halen. Dan zette ik toch gewoon nog een tandje bij?

Mijn lat lag heel hoog. Alles wat ik moest doen (en ik moest heeeel veel van mezelf) moest minimaal goed zijn. De artikelen die ik schreef, de vakken die ik volgde, trainingen, voeding, sociale contacten. Altijd moest ik mezelf bewijzen…

Confronterend

Ik vind het vreselijk om dit allemaal op te schrijven, maar ergens helpt het mij heel erg. Het is écht zo, ik ben uitgeput en opgebrand. Vorige week zei mijn manager dat hij hoopte dat ik naar de huisarts ging om me ervan te overtuigen dat ik me volledig ziek moest melden. Ondertussen werkte ik nog maar 50% en ging het soms iets beter, maar dan hoefde er maar iets te gebeuren en dan was ik weer terug bij af (dus weer huilend de dagen door…) Het leek hem en collega’s beter als ik me eens ziek zou melden en ook de huisarts leek dit de beste oplossing.

“Maar wat moet ik dan hele dagen doen?” vroeg ik angstig aan de huisarts. “Alleen maar uitrusten en leuke dingen”, antwoordde ze…

Een bos bloemen van mijn werk

Mijn manager is serieus een kanjer! Ook mijn collega’s bij wie ik altijd mijn ei kwijt kon hebben me een jaar lang erdoorheen gesleept. Ik besef dat ik vreselijk veel geluk heb dat ik zoveel steun heb gekregen van mijn team, het kan ook heel anders gaan! (Zo heb ik wel een hele nare ervaring met een bedrijfsarts, maar ach, ik probeer zo min mogelijk te klagen)

Ook een beetje dankbaar

Ondanks dat ik me ontzettend rot voel ben ik heel dankbaar. Door mijn ouders word ik onwijs goed opgevangen. Mijn werk zag dat ik zo hard mijn best deed en vond dat ik voor mijn gezondheid moest kiezen. Vrienden zijn er voor me en sinds kort heb ik een hele lieve vriend die zoveel meer voor me doet dan ik verdien. Deze mensen maken dat ik stukje bij beetje ga inzien dat ik moet ophouden met vechten en verzetten en moet proberen om dit alles niet als falen maar als leermoment te zien.

En nu?

Heel eerlijk? Ik voel me een onwijze loser. Altijd heb ik honderd procent gegeven… Ik heb een jaar lang gevochten en ALLES gedaan wat iedereen zei om beter te worden:

• Gezond leven
• Veel wandelen/bewegen
• Leuke dingen doen
• Mindfulness
• Gesprekken met hulpverlening

Uiteindelijk ben ik natuurlijk van al die punten niet slechter geworden, het hielp me alleen tot nu toe nog steeds niets om beter te worden. Wat wel gaat helpen? Acceptatie (dat is de grootste reden dat ik deze blog ook schrijf…) en rust nemen. Proberen weer te genieten van dingen, ook al lukt dat nu nog steeds niet.

Een collega van me zei:

Pas als je iets leuks kan doen, zonder je schuldig te voelen, begin je langzaam beter te worden

Op dit moment zit de frustratie super hoog. Mijn hele lichaam doet gewoon pijn, een teken dat de burnout niet alleen geestelijk de boel aantast maar ook lichamelijk. Vooral mijn handen en armen zijn overbelast door al het typen dus ontwijk ik de laatste paar dagen elk toetsenbord en mijn telefoon. Dit stuk typen is alweer een aanslag op alles, dus dat is ook een reden dat ik niet eens kán bloggen.

Wanneer ik terug ben kan ik nu nog niet beloven, waarschijnlijk zal ik af en toe best een stukje typen of een recept maken, maar deze zullen de eerstkomende tijd nog niet online verschijnen.

Wil je graag wel op de hoogte blijven hoe het een beetje met mijn gaat? Dan kun je me volgen op Instagram. Hier deel ik af en toe een foto of laat ik zien wat ik zoal doe om beter te worden via Instagramstories.

Heel veel liefs en hopelijk tot snel,

Anouk

p.s. van mijn familie had ik de heerlijke fruitmand gekregen bovenaan dit artikel, daar ga ik eens flink van genieten!