Je kunt maar beter een been breken (burn-out update)

by Anouk

Een burn-out is niet meteen aan iemand af te lezen. De afgelopen jaren, toen ik eigenlijk al best wel overspannen was, konden mensen het nog niet echt aan me zien. Zelfs nu ik me heb ziekgemeld, op mijn werk en ook op deze blog, zien mensen in mijn persoonlijke kring nog niet helemaal hoe het met me gaat. De schijn ophouden, voor mezelf maar ook voor anderen zit zó diep, dat nu nog steeds het moeilijk is om helemaal toe te geven. Ook als ik alleen ben en me vreselijk voel, onderdruk ik mijn gevoelens om nog een beetje “normaal” door het leven te gaan…

Je kan beter een been breken. Dan ziet iedereen wat er met je aan de hand is, de genezingstijd is ongeveer vijf weken. Daarna ben je weer de oude al zul je misschien in kracht nog wat moeten herstellen. Een burn-out is anders… Je weet gewoon niet hoe lang dat gaat duren. Doordat je jarenlang te lang bent doorgegaan heb je niet alleen psychische maar ook lichamelijke klachten. De één is er binnen twee tot drie maanden helemaal vanaf, de ander doet er misschien een jaar of langer over. Dit is van meerdere factoren afhankelijk, maar een goede indicatie is er niet.

Op dit moment zit ik al bijna twee maanden thuis. Die weken zijn absoluut niet makkelijk geweest. Doktoren en psychologen raden je aan om: “dingen te doen die je leuk vindt én energie van krijgt”. Terwijl je op het moment van instorten niets leuk meer vindt, en eigenlijk alleen maar wil slapen.

Alles goed doen

Waar ik zelf veel moeite mee heb is dat ik alles heel goed wil doen. Alle adviezen die ik van mensen heb gekregen, of online heb opgezocht pas ik al maanden toe:

  • in beweging blijven (minimaal een uur wandelen per dag)
  • gezond eten
  • genoeg slapen
  • een goed ritme houden
  • dingen zoeken die je leuk vind…

Voordat ik helemaal ziek werd, dus gewoon nog overspannen was, voldeed ik al aan de criteria om beter te worden. Ik werkte nog maar 50% en ik voelde me vooral heel erg schuldig. Het is voor mij, en anderen, heel moeilijk om geluk te zoeken terwijl je altijd al je geluk hebt gevonden in je werk of wat je allemaal hebt bereikt.

Dan komt het punt dat je helemaal uit de roulatie gaat. Bij mij zei uiteindelijk zelfs mijn manager dat ik naar de huisarts moest omdat hij dacht dat het verstandig was om me even helemaal ziek te melden. Het is écht niet zo dat ik denk dat ik onmisbaar ben… Wel denk ik dat ik altijd voor anderen klaar sta, en daardoor ben vergeten dat ik ook aan mezelf moet denken. Ik heb mezelf door de jaren heen zó weggecijferd, dat het verkeerd voelt om aandacht aan mezelf te geven.

Valkuilen herkennen

Een burn-out heb je niet zomaar. Het is niet zo dat je je werk niet meer leuk vindt en daarom maar besluit een burn-out te hebben (IK HOU VAN MIJN WERK VERDORIE!). Gisteren had ik een gesprek met Helma van Afvallen? Bloed zweet en biefstuk. Het was een mooi gesprek, confronterend ook. We hadden het over mijn valkuilen bijvoorbeeld. Na alle weken dat ik thuis zit, maanden van therapie, was ik nog niet tot de conclusie gekomen dat dit mijn grootste valkuil is, namelijk:

Ik wil niemand tot last zijn

Door alle jaren heen, is dit gevoel zó diepgeworteld. Ik ben bang dat ik mensen tot last ben. Daarnaast denk ik blijkbaar niet goed genoeg over mezelf want ik ben juist altijd degene die anderen probeert te helpen. Er zit iets zo diep, dat ik denk dat ik mensen tot last ben en dat ik alles in mijn hele leven alleen moet doen. Even ter illustratie:

Ik had meerdere gesprekken met een bedrijfsarts. Ze luisterde wel naar me, maar na het derde gesprek zei ze: “Na de kerstvakantie ben je helemaal hersteld en kun je 100% je oude werk doen EN er is 0% kans op terugval”. Dit raakte me zo diep, omdat ik net had verteld dat het nog helemaal niet goed ging, dat ik in huilen uitbarstte in haar kantoor. Daarna zei ze: “je weet de uitgang te vinden toch? Dit was ons laatste gesprek, succes ermee.” Waarna ik in paniek het kantoor verliet.
Mijn psycholoog zei: “Waarom ging je er alleen naartoe?” een vraag waar ik geen antwoord op had. Hoewel ik hele liefhebbende ouders heb waarmee ik alles deel, heb ik vrijwel mijn hele leven een grote zelfstandigheid gehad. Het feit dat ik iemand mee had kunnen nemen op zo’n gesprek, daar had ik niet eens bij stilgestaan. Uiteraard na dit fiasco (en algehele ziekmelding) ging mijn huidige vriend mee op het gesprek met een nieuwe bedrijfsarts. Niet omdat ik hem vroeg (ik vroeg alleen mensen die vrij waren op dat moment) maar omdat het fijn was dat iemand er voor me zou zijn.

Ik heb namelijk meerdere valkuilen die me nu in deze burn-out tot last zijn. Ik wil niemand lastig vallen zoals ik al heb benoemd, maar ik wil ook graag alles goed doen. Daarnaast ben ik altijd de “sterke” Anouk geweest die altijd wel weer een tandje wist bij te zetten als het even nodig was. Ik ben gigantisch hard voor mezelf, en kritisch. Ik ken mijn krachten en mijn zwaktes. Reflecteren kan ik als de beste en ik weet vaak, redelijk objectief, hoe ik moet presteren of moet zijn om iets te overwinnen. Helaas zijn deze zaken ook allemaal een valkuil. Ik wilde in mijn burn-out zo snel mogelijk weer “gezond” zijn. Na jaren van studie en werk had ik ineens tijd om met mensen af te spreken. Wat bleek? Mensen waren zó blij om me te zien dat ik overspoeld raakte met visite. Dat gaf natuurlijk veel positieve energie maar ik merk ook dat het me heel veel energie kost. Ergens wil ik zo leuk mogelijk voor anderen zijn… Wat betekent dat ik niet uitrust of bijkom, maar heel erg bezig ben met: “zo positief mogelijk zijn voor anderen”.

Dat is vermoeiend… Want mensen moeten mij leuk vinden zoals ik ben, ook nu, in een situatie waarin ik vaak moet huilen of ten einde raad bent. Want een burn-out is niet een meting hoe krachtig je bent. Het is vooral een moment dat je jezelf tegenkomt en je niets laat afhangen van anderen.

Het taboe doorbreken

Schrijven over een burn-out is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Ik heb in het verleden over veel persoonlijke onderwerpen geschreven. Dat ik altijd heb gedacht dat ik dik zou worden bijvoorbeeld. Toch komt dit nóg dichterbij en daarom snap ik ook wel dat er een taboe is op het hebben van een burn-out. Ook al wordt er steeds meer over geschreven, jongeren zoals ik en zelfs nog jonger, voelen druk waardoor ze soms even helemaal niet meer door kunnen gaan. Het voelt of je stilstaat terwijl de rest van de wereld doorgaat en even serieus: Dat is een rotgevoel! Persoonlijk haalde ik AL mijn waardering uit de dingen die ik DEED. Dus thuiszitten en werken aan je gezondheid voelt echt alsof je faalt. Je wordt continu geconfronteerd met je eigen gedachtepatroon, een idee dat je niet goed genoeg bent of zwak, terwijl anderen doorgaan met hun toekomst.

Dit is waarom ik op Instagram af en toe stories deel. Soms gaat het even goed en dan deel ik dat met plezier. Andere dagen gaat het helemaal niet. Meestal hou ik dat voor mezelf maar af en toe deel ik toch waar ik mee zit.

Dit delen doe ik niet voor mezelf. Ik heb genoeg vrienden, familie en een vriend waar ik mee kan delen waar ik mee zit. Het is echt geen fijn idee dat de wereld meekijkt in de misère waarin ik zit, vooral als het écht niet goed gaat. Tóch blijf ik dit ook delen. Waarom? Omdat er verdorie nog steeds een taboe is op burn-out (en depressie, wat ermee gepaard gaat). Die mensen blijven een paar weken of maanden thuis, werken aan zichzelf, komen weer terug alsof er niets gebeurt is terwijl ze door een hel zijn gegaan… Ik deel dit niet voor mezelf, maar wel voor de mensen die me berichten sturen dat ze het zo fijn zijn dat er iemand is die eerlijk over hun ervaringen spreekt. Die aan kan geven wat er aan de hand is.

Ik heb nou eenmaal een podium, deze blog die ik met veel werk heb opgewerkt tot een medium dat goed gelezen wordt. Dat ik nu een stem kan zijn voor alle mensen die niet durven, of zich zwak voelen, of die geen aandacht op zichzelf willen richten in deze periode, geeft me al een kleine voldoening. Want er zijn verdorie een heleboel mensen die zich zo voelen zoals ik. Sommigen nog een stuk erger, die niet weten hoe ze de dag door moeten komen. Deze mensen probeer ik onder andere ook een stem te geven door dit zo eerlijk met jullie te delen.

 

|BURNOUT| Reality: there are bad days, some good days. I keep dragging myself forward. Because in my head I HAVE to… I have to do so much stuff… It is in my head, really… I can’t calm down, I can’t let go. On days where I can do something productive I feel okay. On some days I hug my blanket and try to get trough that day. What I should look like: and that’s also me. Trying to be perfect, even when I am at home trying to get better I have to be my best self. I feel like if I slow down any more I won’t get up… I need to be perfect for the outside world, keep up appearences and look perfect (and don’t gain weight…) What I feel like: sorry but I just feel like shit a lot of the time… And I keep giving myself a hard time for feeling like this. For years I was working so hard and I feel like a failure now. It bugs me for I always try to be the positive one. To be the one that shares the good things in live. But today I felt really bad. I felt I needed to do this picture thing. To share how being burned out CAN feel. At least to me. Because sharing this feels important. For there are so many taboos about mental health.

Een bericht gedeeld door Anouk Vriezen (@groentjegezond) op

Een mooi moment, waardoor ik voelde dat ik meer moest delen, was het maken van deze foto’s. Ze zijn allemaal dezelfde dag genomen. Het liefst zit ik onder een dekentje, me rot te voelen. Dat is de realiteit. Ik voel me rot en wil me er aan overgeven (met stemmen in mijn hoofd dat ik sterk moet zijn en dit écht niet kan). Daarnaast kan ik me soms nog heel goed voordoen voor mensen. Als mijn handen (door uitvalsverschijnselen) het doen, maak ik me mooi op. Presenteer ik mezelf zoals ik zou willen dat ik mezelf zag. Goed opgemaakt, vrolijk… Hoewel de realiteit soms ver te zoeken is, steek ik soms energie in het beter voordoen van de realiteit… Daarna komt hoe ik me voel. Ja ik voel me slecht, verrot, Ka Uu Tee. Ik heb het gevoel dat hele gezicht nat is van de tranen hoewel ik ze probeer in te houden. Ik voel me net zo rot als ik op het plaatje laat lijken. DÁT is de realiteit, hoe ik me voel. Rot. Alleen… En ik wil het niet eens toegeven aan mezelf

Mooi liedje

Ik herken me heel erg in bovenstaande nummer. Dit nummer heeft me voor het eerst in een lange tijd zo hard doen huilen. Het voelt écht alsof ik niet meedoe aan het normale leven. “I wish I could live a little more…. …. All I can do is watch and cry”.

Persoonlijk denk ik dat ik heel erg veel kan leren van deze burn-out. Ik herken straks al mijn valkuilen, mijn zwaktes maar ook waar ik sterk in ben. Hoe ik in elkaar steek. Mijn beste vrienden die er altijd voor mij zullen zijn. Het is geen vakantie, ik haal nog niet veel plezier uit dingen. Toch denk ik dat ik hier sterker uit kan komen, maar ik vond het wel tijd om wat meer te laten weten over hoe het nu met me ging.

Vragen mogen ALTIJD via de comments, of via een berichtje via de Facebookpagina. Ook kan je mailen naar Anouk[at}groentjegezond.com. Want als je ergens mee zit, dan wil ik je graag helpen of in ieder geval heb je een luisterend oor. Je bent niet alleen.

Tip: zit je in een burn-out en wil je meer ervaringsverhalen lezen of vragen stellen aan gelijkgestemden én professionals? Kijk dan op de groep Burnout Nederland

Misschien ook iets voor jou?

3 comments

X 10 februari 2018 - 14:25

Respect voor dat je het durft toe te geven voor jezelf, maar zeker voor het publiceren! Ik ben sinds kort ook gaan bloggen en heb hier zelf ook over geschreven en gepubliceerd, maar toen ineens de angst over mij heen kroop dat men er dan achter zou komen dat mijn lach nep was en het helemaal niet zo goed ging als men dacht, heb ik hem weer snel verwijderd. Althans een paar uur later…Dus respect dat je dit durft! En bedankt! Door jouw, meerdere, blogs te lezen geeft mij weer een beetje steun dat ik niet alleen ben…

Reply
Anouk 13 maart 2018 - 16:44

Je bent zeker niet alleen! Sorry voor de late reactie, je weet hoe het gaat ;). Mocht je toch graag je verhaal op willen schrijven, anoniem, mag dat eventueel ook hier als je wil. Of wellicht zijn er andere blogs waar je interesse hebt. Ik weet wel hoe fijn het is om wat op te kunnen schrijven, voor zover dat lukt soms dan. Heb zelf ook wel restricties omdat je privé ook privé wil houden. Maar mocht je een keer een lotgenoot willen spreken mag je me altijd mailen via anouk@groentjegezond.nl. Niets moet alles mag. Maar ik ben heel blij dat je het prettig vindt dat ik dit deel, daar doe ik het voor. We zijn zeker niet alleen!

Reply
Ik heb me als blogger aangemeld bij de KVK - Groentje Gezond 5 mei 2020 - 11:59

[…] onder andere omdat ik druk was met mijn andere baan, afstuderen en ondertussen werd ik ook nog ziek. Wel wist ik: als alles weer goed gaat wil ik weer alle liefde en aandacht aan dit […]

Reply

Geef een reactie