Ik ben geen man! Over de verschillen tussen man en vrouw in de zorg

by Anouk

Van een vriendin kreeg ik het boek Ik ben geen man! te leen. Ik weet niet of ze erbij zei dat dit geschikt was voor mij als feminist om te lezen of dat ze het gewoon een aanrader vond. Het boek bleek een rollercoaster aan emoties bij me op te roepen. Een leestip voor zorg professionals, vrouwen die herkenbaarheid zoeken maar ook een boek voor elke vrouw die wel eens heeft gehoord: ach het zijn vast je hormonen…

Ik ben geen man!

Schrijfster en journalist Mirjam Kaijer liep zelf jarenlang met vage klachten rond tot ze na vele kastjes en muren een diagnose kreeg. In eerste instantie wilde ze over haar zoektocht naar die diagnose een boek schrijven. Al gauw stuitte de voormalig verpleegster op zoveel informatie dat het boek zich meer richt op het gebrek aan kennis als het gaat om: genderspecifieke zorg, diagnosticeren van vrouwen en het snel wegwuiven van klachten.

Voorbeelden zijn: “Ach, u heeft net een kind gehad, natuurlijk bent u dan moe.” Een vrouw die in de overgang naar een psychiatrisch ziekenhuis is gestuurd omdat de hormonen zoveel deden in dat lijf. Veel vrouwen die vaak zijn weggestuurd of zich niet gehoord voelden

Onderzoek

Dit boek is niet alleen het persoonlijke verhaal van Kaijer, ze onderzoekt hoe de zorg in Nederland naar vrouwen kijkt. Of er de laatste jaren een verandering bezig is. Daarbij laat ze ervaringsdeskundigen aan het woord maar ook hoogleraren, artsen en andere zorgprofessionals. Sommige zaken zijn al bekend. Dat een hartinfarct bij een vrouw zich anders kan uiten bij een man bijvoorbeeld. Maar er zijn naast een hartinfarct veel meer aandoeningen die zich anders uiten. En wat dacht je van al die vage ziektes die vooral bij vrouwen voorkomen en vrijwel niet bij mannen? Ziektes als: fibromyalgie, ME, SOLK, MS, CVS om maar mee te beginnen. In het boek staat een ontzettend lange lijst met allemaal symptomen zoals: vermoeidheid, pijn, spierzwakte. Maar wat blijkt? Bijna alleen vrouwen krijgen bepaalde diagnoses. Bij mannen gaan bij deze symptomen sneller alarmbellen af en wordt er iets sneller meer onderzocht.

Ontzettend herkenbaar

Even een persoonlijk stukje waarom dit boek mij zo raakt: het is namelijk ontzettend herkenbaar. Op Instagram vroeg ik laatst in een poll of jullie je vaak serieus genomen voelen bij een zorgverlener. Meer dan 95% antwoordde: nee.

Nou zal ik een uitgebreide medische geschiedenis niet uit de doeken doen en het bij recente ervaringen houden. Al jaren heb ik last van vage klachten. Daar tussendoor kwam een burn-out dus je denkt al gauw dat het psychisch is. Althans, dat zegt de huisarts.

Ik ben de laatste jaren een paar keer bij de fysiotherapeut geweest voor klachten aan mijn nek en rug. Vaak kwam er dan uit: het is vast spanning of stress. Ging ik yoga doen of mediteren, werd de boel losgemasseerd en moest ik sporten en oefeningen doen. Maar eigenlijk hielp het nooit.

Het gekke van pijn is dat het opbouwt en er langzaam meer insluipt. Jarenlang kon ik er prima mee omgaan. Fijn was het niet maar mijn man was vroeger oefentherapeut dus op slechte dagen masseerde hij mijn nek los en zat ik een paar dagen met tijgerbalsem en een sjaal op de bank zodra ik thuis kwam van werk.

“Heeft nooit iemand de oorzaak gezocht?”

Toen ik na een lange vliegreis met een baby in een gekke houding thuis kwam kon ik ineens mijn rechterarm niet meer optillen. Na een paar weken met oefeningen die niet hielpen ben ik toch maar naar een fysiotherapeut gegaan. Hij was ontzettend verbaasd. “Hoe lang loop je al met pijn?” Na fysiek onderzoek voelde hij iets afwijkends bij mijn nek. Hij vond het bizar dat na alle keren naar een fysio of huisarts niemand nooit echt naar een oorzaak heeft gezocht. Volgens hem moest ik maar eens prikken op reuma en zeker een röntgenfoto laten maken van mijn nek. Ondanks zijn aanraden moest ik twee keer naar de huisarts die zei: “oké ik gun je deze twee onderzoeken maar er komt waarschijnlijk niets uit en daarna gaan we niet verder onderzoek doen. Dan moet je maar terug naar de fysio en kijken naar je houding”.

Na de röntgenfoto werd ik teruggebeld. Blijkbaar zat er toch een lichte scoliose en zaten er een paar wervels vergroeid. “Geen wonder dat je last hebt en goed dat je hebt doorgezet”, zei de huisarts aan de telefoon.

Nu gaan we kijken naar wat er aan te doen is en hoe we verder kunnen. Uit de reuma kwam niets uit en mijn extreme vermoeidheidsklachten heb ik wel benoemd maar daar lijkt niemand wat mee te kunnen. Ik ben allang blij dat ik nu even gezien en gehoord wordt en dat er gekeken wordt wat er naast pijnbestrijding gedaan kan worden.

Aanrader!

Het boek was voor mij een aanrader omdat ik zelf in het proces zit om iets aan mijn klachten te doen. Hoewel het soms zware kost is denk ik dat het veel mensen kan helpen dit boek te lezen. Misschien herken je wel als vrouw dat je of als hysterisch wordt gezien als je emotioneel wordt bij een arts of dat ze denken dat het meevalt omdat je alles hebt opgeschreven en het goed kan vertellen. Hoe dan ook, het laat je zien hoe je je wel gehoord en gezien kan voelen. Dat het soms niet aan jou ligt en dat er nog veel winst te behalen valt als het gaat om vrouwen in de medische molen. Maar ook communicatie (dus ook met mannelijke patiënten) kan beter.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen! Herken jij je in wat ik net verteld heb over het boek? En zou jij hem willen lezen?

Het boek en inkijkexemplaar vind je o.a hier

Dit artikel bevat affiliate links (hiermee steun je Groentje Gezond). Het boek is ook als luisterboek te luisteren bij Storytel en verkrijgbaar bij de bibliotheek.

Misschien ook iets voor jou?

Geef een reactie