Huilend in de sportschool

Vol goede moed liep ik gisteren de sportschool binnen. Wel moe, want het was laat geworden de vorige avond, maar ik was er. Om kwart over acht ’s ochtends (normaal lig ik dan nog in bed!) stond ik omgekleed en wel voor een sportschoolfiets. De instructeur had me al een hartslagmeter gegeven en ik mocht plaatsnemen op de fiets, helemaal klaar was ik er niet voor. De fit-test had me al een paar dagen bezig gehouden. Van tevoren wist ik dat ik ongeveer een kwartier tot twintig minuten zou moeten lijden. Hard trappend op een apparaat om te kijken wat mijn lichaam allemaal wel (of niet) aan zou kunnen. Met andere woorden: Hoe fit ben ik?

Vorig jaar sportte ik als uitdaging een maand elke dag! Ergens had ik er nog wel een beetje vertrouwen in, maar na vijf minuten vond ik het al zwaar worden. Het idee was, dat ik mijn snelheid tussen de 75 en de 80 zou houden, maar rond de achtste minuut had ik het idee dat ik ‘niet meer vooruit kwam’. Ik zat niet stil op de fiets maar ik haalde de snelheid niet meer. En toen ging het helemaal mis…
Ik raakte in paniek.

Gymles trauma’s
Even een sprongetje naar mijn middelbare schooltijd. We hadden altijd een blokuur gym, en in ons derde en vierde jaar moesten we dat vak halen met cijfers in plaats van onvoldoende/voldoende/goed. Op school zelf ging het super goed, ik wilde altijd goede cijfers halen en was redelijk perfectionistisch. Alles wat ik deed moest goed zijn. Met gym lukte dat niet, als we rondjes moesten rennen was ik al snel bekaf, volleybal vond ik wel leuk maar ik bakte er niet zoveel van, het enige wat ik een beetje kon was badminton.
Als de leraar zei: ‘volgende week doen we de shuttle run test dan wilde ik me spontaan ziek melden. Dat was voor mij echt de hel op aarde. Voor de mensen die niet weten wat de ‘piepjestest’ oftewel de shuttle run test is zal ik het kort even uitleggen. Je staat met de hele klas op een lijn in de gymzaal, je rent met zijn allen op de maat van de muziek (volgens mij voordat de piep gaat) naar de overkant, naar de andere lijn. Als je daar bent aangekomen moet je weer naar het beginpunt. Je rent dus de hele tijd heen en weer, samen met de rest van je klas. De piepjes gaan steeds sneller en mensen beginnen af te vallen omdat ze buiten adem zijn of gewoon niet meer kunnen. Ik kreeg altijd steken in mijn zij, maar ik was mezelf zo druk aan het maken dat het waarschijnlijk daar aan lag.

Het vervelende van deze test was, dat je een minimaal aantal keren heen en weer moest rennen om een voldoende te krijgen. Dat lukte mij nooit. Ik was natuurlijk niet de enige maar het frustreerde me mateloos. Ik begon te oefenen en te oefenen want anders moest ik het net zo lang doen tot ik het wel haalde, óf aan het einde van het jaar een andere opdracht doen.
Uiteindelijk vond ik het zo afschuwelijk, maakte ik me zo druk, dat ik zelfs in mijn hoofd de gedachte had om mezelf van mijn fiets te laten vallen en iets te breken zodat ik een reden had om niet meer mee te hoeven doen. Ik raakte in paniek, want ik wilde het kunnen maar juist doordat ik zo gespannen was, en er zoveel druk op zat, lukte het niet. Eigenlijk raakte ik al buiten adem voordat ik aan het sporten was.

Terug naar de sportschool
‘Lukt het?’ de trainer kijkt me een beetje bezorgd aan. Ik roep dat ik het een kuttest vind, en dat ik gefrustreerd ben dat ik niet meer bij de 75/80 kon komen. Mijn kont doet zeer van het zadel, mijn benen doen pijn en ik baal gigantisch dat het me niet wil lukken. ‘Dit hou ik nooit nog tien minuten vol’ schiet door mijn hoofd. Ik voel dat ik ga falen, en daar word ik zo gigantisch boos van. Boos op mezelf, dat het lichamelijk blijkbaar niet lekker gaat, maar ook boos op mijn hoofd. Want als ik mijn hoofd nou gewoon eens uit kon zetten, dan was ik alweer twee minuten lekker aan het fietsen! Maar het lukt niet, de instructeur drukt op de stopknop en ik mag na negen minuten fittest ‘uitfietsen’.
Als hij de uitslag met me komt bespreken lijkt het alsof hij medelijden met me heeft. ‘Tja ik kan er niets anders van maken, maar je hebt een 1 gescoord (van de 7 punten)’. Ik begin uit frustratie en boosheid maar uiteraard ook verdriet te huilen. Ik leg hem uit, dat ik me te druk maakte vooraf. Dat ik na een halve minuut zo weer door had kunnen gaan (maar dat telt natuurlijk niet) dat ik boos ben op mezelf en dat ik verdorie vorig jaar nog zo goed bezig was.

Al snel merk ik dat het geen zin heeft, ik ‘verzin’ excuusjes waarom mijn score zo belabberd is. Dat doe ik vaker. Een van mijn doelen is om minder van die smoesjes te hebben. Gewoon te accepteren dat iets zo is, en doorgaan.
Over tien weken ‘moet’ ik weer. En ik zie er nu al tegenop. Alleen nu kan ik me voorbereiden, oefenen net zoals ik voor de shuttle run test had gedaan.
Door dat trainen heb ik die shuttle run trouwens ook een keer ‘gehaald’ ik had een voldoende en ik had me nog nooit op een schoolprestatie zo trots gevoeld!

Dus met die instelling ga ik trainen voor mijn volgende test, zodat ik zeker weten een voldoende ga halen voor mezelf. Omdat het me gaat lukken! Ik zeg het nu nog een beetje onzeker, maar als ik mijn hoofd een beetje uit kan zetten ga ik het de volgende keer in ieder geval een stuk beter doen!