Vol goede moed liep ik gisteren de sportschool binnen. Wel moe, want het was laat geworden de vorige avond, maar ik was er. Om kwart over acht ’s ochtends (normaal lig ik dan nog in bed!) stond ik omgekleed en wel voor een sportschoolfiets. De instructeur had me al een hartslagmeter gegeven en ik mocht plaatsnemen op de fiets, helemaal klaar was ik er niet voor. De fit-test had me al een paar dagen bezig gehouden. Van tevoren wist ik dat ik ongeveer een kwartier tot twintig minuten zou moeten lijden. Hard trappend op een apparaat om te kijken wat mijn lichaam allemaal wel (of niet) aan zou kunnen. Met andere woorden: Hoe fit ben ik?
Vorig jaar sportte ik als uitdaging een maand elke dag! Ergens had ik er nog wel een beetje vertrouwen in, maar na vijf minuten vond ik het al zwaar worden. Het idee was, dat ik mijn snelheid tussen de 75 en de 80 zou houden, maar rond de achtste minuut had ik het idee dat ik ‘niet meer vooruit kwam’. Ik zat niet stil op de fiets maar ik haalde de snelheid niet meer. En toen ging het helemaal mis…
Ik raakte in paniek.
Gymles trauma’s
Even een sprongetje naar mijn middelbare schooltijd. We hadden altijd een blokuur gym, en in ons derde en vierde jaar moesten we dat vak halen met cijfers in plaats van onvoldoende/voldoende/goed. Op school zelf ging het super goed, ik wilde altijd goede cijfers halen en was redelijk perfectionistisch. Alles wat ik deed moest goed zijn. Met gym lukte dat niet, als we rondjes moesten rennen was ik al snel bekaf, volleybal vond ik wel leuk maar ik bakte er niet zoveel van, het enige wat ik een beetje kon was badminton.
Als de leraar zei: ‘volgende week doen we de shuttle run test dan wilde ik me spontaan ziek melden. Dat was voor mij echt de hel op aarde. Voor de mensen die niet weten wat de ‘piepjestest’ oftewel de shuttle run test is zal ik het kort even uitleggen. Je staat met de hele klas op een lijn in de gymzaal, je rent met zijn allen op de maat van de muziek (volgens mij voordat de piep gaat) naar de overkant, naar de andere lijn. Als je daar bent aangekomen moet je weer naar het beginpunt. Je rent dus de hele tijd heen en weer, samen met de rest van je klas. De piepjes gaan steeds sneller en mensen beginnen af te vallen omdat ze buiten adem zijn of gewoon niet meer kunnen. Ik kreeg altijd steken in mijn zij, maar ik was mezelf zo druk aan het maken dat het waarschijnlijk daar aan lag.
Het vervelende van deze test was, dat je een minimaal aantal keren heen en weer moest rennen om een voldoende te krijgen. Dat lukte mij nooit. Ik was natuurlijk niet de enige maar het frustreerde me mateloos. Ik begon te oefenen en te oefenen want anders moest ik het net zo lang doen tot ik het wel haalde, óf aan het einde van het jaar een andere opdracht doen.
Uiteindelijk vond ik het zo afschuwelijk, maakte ik me zo druk, dat ik zelfs in mijn hoofd de gedachte had om mezelf van mijn fiets te laten vallen en iets te breken zodat ik een reden had om niet meer mee te hoeven doen. Ik raakte in paniek, want ik wilde het kunnen maar juist doordat ik zo gespannen was, en er zoveel druk op zat, lukte het niet. Eigenlijk raakte ik al buiten adem voordat ik aan het sporten was.
Terug naar de sportschool
‘Lukt het?’ de trainer kijkt me een beetje bezorgd aan. Ik roep dat ik het een kuttest vind, en dat ik gefrustreerd ben dat ik niet meer bij de 75/80 kon komen. Mijn kont doet zeer van het zadel, mijn benen doen pijn en ik baal gigantisch dat het me niet wil lukken. ‘Dit hou ik nooit nog tien minuten vol’ schiet door mijn hoofd. Ik voel dat ik ga falen, en daar word ik zo gigantisch boos van. Boos op mezelf, dat het lichamelijk blijkbaar niet lekker gaat, maar ook boos op mijn hoofd. Want als ik mijn hoofd nou gewoon eens uit kon zetten, dan was ik alweer twee minuten lekker aan het fietsen! Maar het lukt niet, de instructeur drukt op de stopknop en ik mag na negen minuten fittest ‘uitfietsen’.
Als hij de uitslag met me komt bespreken lijkt het alsof hij medelijden met me heeft. ‘Tja ik kan er niets anders van maken, maar je hebt een 1 gescoord (van de 7 punten)’. Ik begin uit frustratie en boosheid maar uiteraard ook verdriet te huilen. Ik leg hem uit, dat ik me te druk maakte vooraf. Dat ik na een halve minuut zo weer door had kunnen gaan (maar dat telt natuurlijk niet) dat ik boos ben op mezelf en dat ik verdorie vorig jaar nog zo goed bezig was.
Al snel merk ik dat het geen zin heeft, ik ‘verzin’ excuusjes waarom mijn score zo belabberd is. Dat doe ik vaker. Een van mijn doelen is om minder van die smoesjes te hebben. Gewoon te accepteren dat iets zo is, en doorgaan.
Over tien weken ‘moet’ ik weer. En ik zie er nu al tegenop. Alleen nu kan ik me voorbereiden, oefenen net zoals ik voor de shuttle run test had gedaan.
Door dat trainen heb ik die shuttle run trouwens ook een keer ‘gehaald’ ik had een voldoende en ik had me nog nooit op een schoolprestatie zo trots gevoeld!
Dus met die instelling ga ik trainen voor mijn volgende test, zodat ik zeker weten een voldoende ga halen voor mezelf. Omdat het me gaat lukken! Ik zeg het nu nog een beetje onzeker, maar als ik mijn hoofd een beetje uit kan zetten ga ik het de volgende keer in ieder geval een stuk beter doen!
15 comments
Lieve Anouk,
Maak je geen zorgen! Die 1 is nu mooi kut, en dat je niet zo fit bent is ook niet zo fijn om te horen. Maar jij bent vastberaden en ik weet zeker dat de volgende test veel beter gaat! Het hoeft ook niet meteen een 7 te zijn. Ook al halen we natuurlijk allemaal graag de top score. Maar elke stap die jij zet naar een fittere Anouk is weer een overwinning.
Wat een lieve reactie Denise! Dankjewel. Ik ben het ook helemaal met je eens, mijn hoofd weet het wel, maar op de dag zelf was het gewoon even rot. Nu weer vol er tegenaan! 🙂 Elke vooruitgang is vooruitgang.
Ach meissie, wat rot voor je. Ik vind ’t naar om te horen dat je je zo druk maakt.
Wees niet zo hard voor jezelf. Het gaat heus wel weer beter, maar dat kan niet in één keer. En dat is helemaal niet erg. Niemand die je hierop veroordeeld, behalve jij.
Dankjewel lieve Emily. Je hebt natuurlijk helemaal gelijk en ergens moet ik me niet zo druk maken. Misschien moet ik maar yoga erbij doen :p of meer mediteren.
Wel heel vervelend, ik weet een beetje hoe het voelt. Maar de volgende keer kan het alleen maar beter worden! Je gaat het halen!
Dankjewel ik zal aan je woorden denken als ik weer zit te zwoegen op zo’n apparaat 😉
misschien moet je je minder fixeren op het resultaat maarr meer op het doen. Het maakt niet uit of je een bepaalde norm of niveau haalt of niet, het is veel belangrijker dat je het doet, dat je het volhoudt en dat je van jezelf weet dat je je best doet. Dan mag je een dikke pluim op je hoed zetten, ongeacht welk resultaat je er mee haalt. Ik vind dat ook in ons onderwijs vaak zo fout : men beoordeelt mensen op wat ze als eindresultaat hebben zonder oog te hebben voor de weg die mensen hebben afgelegd . Ik herken je frustratie van het sporten op school namelijk : ik was ook 1 van die kinderen die niet op haar handen kon staan, er altijd naast klopte bij volleybal en maar niet over de bok geraakte en daar telkens negatieve opmerkingen over kreeg. Het feit dat ik keer op keer bleef proberen heeft men nooit gewaardeerd. Het gevolg ; ik haatte de sportlessen.
Ja! Dat is zo herkenbaar. Geen waardering krijgen terwijl je super hard je best deed. Ik snap dat gymleraren fanatiek zijn en het onderste uit de kan willen halen, maar ik zag dat veel kinderen zich niet meer in durfden te zetten. Incusief mezelf. En dat is zonde want bepaalde dingen in de gymles vond ik wél leuk.
Haha Anouk, ik ken dit zo goed! Al mijn beste vriendinnen sporten, wandelen, doen work-outs of bezitten überhaupt een fiets.. Deze dame hier niet. Nou heb ik laatst al de eerste stap richting de sportschool gemaakt. Ik liep erheen, vroeg wanneer je met een proefles kon beginnen en ben met schone sportspullen in mijn tas (en staart tussen mijn benen) weer naar huis gelopen. Ik ben er in elk geval geweest!
Haha dat is een hele goede eerste stap. Ach ik zag laatst je foto’s Nees, voor een mooi figuur hoef je het in ieder geval niet te doen 😉 maar sporten met een vriendin, is dat geen optie?
liefs
heel herkenbaar, van de piepjestest (mijn moeder was zo lief een briefje voor me te schrijven dat ik een astmaanval kreeg, zodat ik op een gegeven moment niet meer hoefde) tot het pefectionisme. Maar wat iemand anders al schreef… wees niet te hard voor jezelf. Zie het als een instaptest, en als jij vanaf nu met regelmaat gaat sporten (gewoon, niet meteen trainen voor een maraton 😉 ) dan kan het alleen maar beter worden… wees lief voor jezelf, je bent er wel, zit wel op die fiets, heb wel de Miltoncirkel gedaan! Chapeau.
klinkt wel belerend he… sorry… ik zou zoiets eigenlijk vaak tegen mezelf moeten zeggen 😉
Het klinkt heel lief Eveline! Dankjewel. Grappig dat mensen zich zo herkennen in de afschuw van de piepjestest. Zelfs mijn vriend begon er over. Het gaat zeker goedkomen, na dit artikel ben ik weer een stuk positiever. Fijn alles van me afgeschreven en op naar de volgende test!
Ah meissie wat vervelend! Maar je doet het voor jezelf hè! Niet voor die trainer. Misschien helpt het om juist niet meer beloftes te maken aan een trainer, maar wat flexibeler met het sporten om te gaan. De druk er een beetje af. Dat je je gefrustreerd gast voelen is niet de bedoeling hoor! Fitter worden komt vanzelf wel, dat je 3x per week beweegt is in principe al goed. Staar je niet blind op zo’n test.
Hoi Anouk,
Ik zit bij dezelfde sportschool als jij en ik ‘moest’ die fittest ook doen, voordat ik überhaupt verder mocht sporten (grmbl!!!) De eerste keer op die fiets vond ik het net als jij doodeng. Hoe spannend is het wel niet als je onder het toeziend oog van een instructuur ‘tussen de 15 en 20 minuten’ moet fietsen. Je wilt namelijk het liefst 21 minuten halen. Ik voelde me niet lekker en moest ook na 7 minuten stoppen, omdat ik duizelig en misselijk was. Allemaal kut, maar het is een momentopname en je verandert er niks aan. Ik ben daarna lekker gaan sporten en inmiddels alweer 3 jaar en heel wat ‘fitheid’ verder.
Bedenk wel dat je bij de sportschool bent aangemeld omdat je fitter wilt worden, je wilt beter in je lijf zitten. Logisch dat je niet met een 7/7 score begint, want dan had je dit allemaal niet nodig gehad. Ga lekker sporten, word vrienden met de instructeurs (want hans, remco, stefan enz. zijn stuk voor stuk lieverds!) en spring over 10 weken weer vol goede moed op de fiets. Desnoods haal je weer een 1, zo lang je jezelf er maar goed bij voelt.
You can do it!
[…] Mijn conditie is zo erg achteruit gegaan dat ik hijg als ik een stuk moet fietsen. Oké, eerlijk gezegd moet ik ook al een hele lange tijd naar de fietsenmaker omdat mijn fiets in versnelling 300 blijft steken, maar toch schrok ik er van. Ook op de sportschool bleek mijn conditie niet veel meer voor te stellen. […]