“Had ik maar een eetstoornis, dan was ik lekker dun”

In het verleden heb ik wel vaker iets geschreven over hoe ik vroeger over eten dacht. Ik had een laag zelfbeeld, wilde graag dun zijn want dan zou iedereen me ineens leuk vonden of interessant. De uitspraak van de titel in deze blog “had ik maar een eetstoornis, dan was ik lekker dun” heb ik nooit hardop uitgesproken maar het zat wel in mijn hoofd. Toen ik een jaar of zeventien was kwamen de pro Ana sites namelijk ineens tevoorschijn. Jonge meisjes die elkaar aanspoorden zo min mogelijk te eten en op deze manier een eetstoornis te ontwikkelen. Gematigde reacties werden verwijderd, dagboekjes werden volgeschreven en er werden foto’s geplaatst van hoeveel je al was afgevallen. Als je veel was afgevallen (sommige meisjes waren zo dun dat ze bijna doorschijnend waren) kregen ze heel veel complimenten. In het nieuws werd steeds verteld hoe fout deze forums waren, maar ik had het gevoel dat ik bij een clubje meiden zat die snapten hoe ik me voelden. Sommigen hadden daadwerkelijk al een eetstoornis en zaten in therapie, maar op het forum kregen ze tips om vragen of opdrachten te omzeilen. Hoe je je ouders voor de gek kon houden, en hoe je op een paar appels (geschild, scheelt calorieën) kon leven…

Sorry voor de heftige titel, maar om een onderwerp bespreekbaar te maken (en ik deel vandaag iets heel persoonlijks) moet je soms emoties oproepen.

Van de meest gegeten producten kende ik ondertussen de calorieën uit mijn hoofd, ik was tien kilo afgevallen en de complimentjes stroomden binnen. Uren stond ik op een soort stepp-apparaat en als mijn moeder zei dat ik op moest houden zette ik gewoon de muziek wat harder zodat ze me niet hoorden sporten. Daarnaast nam ik crackers mee naar school en als niemand keek gooide ik het beleg eraf. Een vriendin van me werd enthousiast doordat ik zo fanatiek vertelde over het sporten en het afvallen. Zij vond zichzelf ook te dik, en wie niet eigenlijk? Ik weet niet of het kwam door rolmodellen toentertijd, of doordat elke puber onzeker is, maar zij begon nog fanatieker te sporten en minder te eten.

Langzaam maar zeker merkte ik dat ze hetzelfde gedachtenpatroon kreeg als ik, want ik dacht ondertussen al echt een beetje als een pro Ana. Maar ik had het idee dat ik dit uit kon schakelen, dat ik niet echt een eetprobleem zou ontwikkelen. De vriendin vertelde uiteindelijk huilend dat haar moeder had gezien dat ze haar boterhammen weggooide, en dat ze een probleem had. Ze wilde niet meer eten, ging stiekem sporten, en merkte dat ze een gigantische moeilijke relatie met eten had ontwikkeld. Als steun gingen we met nog een andere vriendin naar een lezing over anorexia en boulimia. Daar openden mijn ogen, en ook die van mijn vriendin. We waren zó dankbaar dat die lezing er op dat moment was. Daarnaast denk ik nog steeds hoe moedig en goed het was van de vrouwen die de lezing gaven dat ze over hun problemen kwamen praten. Dát heeft impact, niet een moeder die niet snapt waarom jij je brood weggooit.

Uiteindelijk is het weer goedgekomen met die vriendin. Zelf was ik meteen weer gewoon gaan eten. Het tellen van calorieën heeft nog wel jaren in mijn hoofd rondgespookt en zelfs nu kan ik van bepaalde voedingsmiddelen nog steeds zeggen hoeveel calorieën het bevat. Gelukkig heb ik nooit een eetstoornis ontwikkeld, maar ik zie wel in dat dit heel erg snel kan gebeuren, vooral als je vatbaar bent voor alles wat te maken heeft met je persoonlijkheid ontwikkelen in de adolescenten fase. Als je faalt met afvallen voel je je steeds slechter, terwijl als je slaagt je je fantastisch voelt. Hoe dan ook, ik deel dit verhaal niet om medelijden op te wekken, om een persoonlijk verhaal te delen alleen om het persoonlijke. Nee ik kwam hier op doordat:

Fitgirls

De nieuwe generatie heeft nieuwe rolmodellen die zo dun en fit tegelijk zijn. Ze hebben perfecte foto’s en geweldige levens en nodigen iedereen uit met hun het fitheids avontuur aan te gaan.
Een van die professionele fitgirls is Fajah Lourens, er is een storm van kritiek ontstaan naar aanleiding van het volgende fragment:

De reden waarom ik nu dit artikel plaats terwijl ik super druk ben, is dat dit me echt aangrijpt. Ik las het artikel van Mama is Thuis “Geen Killerbody maar een Reallifebody” over bovenstaande fragment. Hierdoor raakte ik zo geïnspireerd dat ik wel even moest schrijven. Want hoewel ik niet meer zestien ben, toen ik hoopte op een eetstoornis om “mooi” te worden, zijn er verdorie nog wel een heleboel meiden van 12 tot misschien wel 55 die vatbaar zijn voor uitspraken of beloftes die mensen doen. Een gigantisch percentage van de mensen is altijd maar op dieet en deze mensen zijn vaak niet gelukkiger ook al vallen ze af. Eten is moeilijk, soms ook voor mij. Want ik wil ook wel dat maatje 36, gezond eten is echt niet altijd leuk soms wil je een vette hap met veel zout en het liefst nog een paar borrels om het gezellig te maken.

Groentje Gezond gaat over zoveel meer dan alleen recepten

Groentje Gezond gaat over je gezonde verstand gebruiken, maar ook om eigenwaarde. Door ook zulke artikelen te schrijven hoop ik mensen iets mee te geven. Ook was bovenstaande absurd en moeilijk voor mij te schrijven. Ik probeer diverse onderwerpen aan te kaarten naast mijn recepten en informatieve artikelen. Of het nu gaat om een negatief zelfbeeld, moeite met eten op welke manier dan ook, of andere problemen, ik schuw niet om daar ook wat over te zeggen. Daarnaast probeer ik door te zeggen dat ik ooit het liefst een eetstoornis wilde hebben om mezelf mooi te voelen een puberbrein heel anders werkt dan een volwassen brein. Want ik wist heus wel hoe erg een eetstoornis was, en dat ik dingen alleen maar erger maakte door uren op die rare websites door te brengen. Maar een puber wéét dit wel, maar ziet het niet… Gevolgen zien lukt gewoon niet goed bij deze groep. Natuurlijk wist ik wel wat gevolgen zouden kunnen zijn, maar dat verbinden aan mezelf lukte niet.

Wat vinden jullie van fitgirls?

Heb je naar aanleiding van dit artikel behoefte om met iemand te praten? Kijk dan even op de website van Korrelatie hier kun je bellen, chatten of mailen met hulpverleners.

Lieve zestien/zeventien jarige Anouk, je was mooi zoals je was.

Wist je dat je Groentje Gezond ook kan volgen op Facebook, Instagram en Twitter?