Grote veranderingen

Het is de laatste tijd een beetje stil geweest op de blog en niet zonder reden. Vanaf februari heb ik alleen nog maar breed glimlachend door de gangen op de school waar ik werk doorgebracht en ik kan ook echt zeggen dat er grootse dingen zijn gebeurd! Alle nieuwtjes wil ik jullie niet onthouden dus lees mee!

Onze eerste auto

Net een paar weken voor mijn negentiende verjaardag haalde ik dan eindelijk mijn rijbewijs. Auto rijden was niet echt een hobby van me en in de steden waar ik woonde (Zwolle, Utrecht, Amsterdam) had ik er ook niet echt een nodig. Met de trein kon ik toch prima overal komen? Alles wat binnen een halfuur fietsen was deed ik wel gewoon op de fiets en anders was er altijd nog de tram, bus, trein of veerpont. Toch kochten we in februari onze eerste auto. Hoewel ik het rijden in Amsterdam in het begin doodeng vond, kar ik nu overal met gemak naartoe. Alleen parkeerplekken vinden vind ik soms nog spannend maar verder rij ik in gemak naar mijn ouders naar de Achterhoek of een vriend in Den Bosch. Wat een vrijheid! Dit was het begin van alle mijlpalen die erna nog zouden komen.

Een vast contract

Met veel plezier werk ik als docent Engels op een ROC en daarbij kwam dit jaar dat ik een vast contract heb gekregen! Dat geeft een bevestiging dat ik mijn werk goed doe en dat ik helemaal op mijn plek zit op het college. Ook fijn dat we nu steeds meer lessen op school kunnen geven. Het is toch fijner om studenten écht weer even te zien al vond ik soms online lesgeven ook weer positieve kanten hebben. Corona eist een bepaalde flexibiliteit, iets wat ik eerst moeilijk vond maar waar ik steeds beter in word gelukkig.

We kochten een huis!

Gisteren kregen we de sleutel van ons allereerste koophuis! We gaan Amsterdam verlaten maar gelukkig staan er al tulpen (uit Amsterdam?) in onze tuin. Wat een jacht zeg die huizenmarkt nu. Ontelbare bezichtigingen, overbieden, louche (maar ook professionele hoor) makelaars hoorden allemaal bij het liedje. We gaan nu tussen Amsterdam en Utrecht wonen waardoor wij allebei makkelijk naar het werk kunnen. Ook woon ik iets dichter richting ouders en familie wat voor mij ook erg waardevol is. Het mooiste aan ons nieuwe huis is vooral de ruimte die we krijgen. Anderhalf jaar hebben we samen in een studio van 40 vierkante meter gewoond en Corona (maar ook de lage rente) liet ons beslissen om op zoek te gaan naar een koophuis. Wekenlang hebben we dagelijks bezichtigingen gehad maar uiteindelijk een goede aankoopmakelaar en financieel adviseur (kan de onze aanraden!) heeft ons deze prachtige woning bezorgd. We moeten alleen nog even alles verven en de vloer laten doen en eind mei gaan we al over. Super spannend en we zijn er heel gelukkig mee! Nog even opscheppen: we hebben een tuin, vier slaapkamers en zelfs zonnepanelen. Super tof! En gisterenavond toen het donker was zag ik zelfs de maan en sterren heel helder, dat is wel iets anders dan de drukke stad.

I said yes!

Nouja, en toen was daar DE vraag… Laat ik gewoon beginnen bij het aanzoek, want ja Ferry ging zeker op zijn knieën! Het was nog de tijd van de avondklok en net iets voor die inging was ik thuis nadat ik even bij een vriendin was geweest. Het was een dramadag, ik was ongesteld geworden dus fantastisch doorgelekt, ik had kramp en kon om niets in huilen uitbarsten. Thuisgekomen zat ik wel allemaal kaarsjes branden maar ik dacht dat we gewoon gezellig een filmpje gingen kijken. Dus ik begon te ranten over mijn dag en deelde mee dat ik even onder de douche ging staan. Na het douchen trok ik het meest afschuwelijke huispak aan dat ik kon vinden en verdween ik onder een dekentje in het hoekje van de bank. Jammerend vragend aan mijn vriend of hij me een kopje thee (of wijn, en een kruik, en een knuffel) kon komen brengen. Hij zei alleen: “Wacht nog eventjes met huilen”. Met gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. Wat bedoelde hij? Shit, had hij slecht nieuws? Maar al snel kwam er een ontzettend lieve liefdesverklaring uit zijn mond (waar ik de tekst niet eens meer van weet want hij ging al door zijn knieën). Hij toverde een ring pop (snoepring) tevoorschijn en vroeg me:

“Lieve Anouk, wil je met me trouwen?”

Nou was ik al lichtelijk instabiel vanwege menstruatie (iets wat ik gelukkig niet vaak heb) dus ik begon te huilen en vloog hem om de hals. Als het goed is heb ik ergens wel “ja” gezegd maar dat weet ik niet eens meer. Het eerste wat ik me herinner was dat ik zei dat ik mijn ouders wilde bellen. Wat bleek? Ferry had met Pasen mijn ouders om mijn hand gevraagd! Of in ieder geval de intentie tot trouwen persoonlijk met ze gedeeld want hij vind een hand vragen alsof ik zijn eigendom ben dus bonuspunten voor zijn feministische blik hierin!

Rond kwart voor elf ’s avonds hebben we mijn ouders gebeld die meteen dachten dat er iets mis was omdat ik nog steeds tranen over mijn wangen had rollen. Ze waren blij en de dag erna hebben we de familie van Ferry gebeld. (Wat irritant was want ik moest de hele dag wachten tot iedereen thuis was van hun werk! Het duurt lang als je goed nieuws voor je moet houden kan ik je zeggen). Laatst hebben we besloten dat we aanstaande september al gaan trouwen dus na de verhuizing ga ik op zoek naar dé dress en de trouwerij regelen. (die heel klein gaat worden in verband met Corona). Vinden jullie het leuk als ik hier op de blog af en toe iets deel?

De ring

Als kind zei ik altijd dat iemand me met een pop ring ten huwelijk moest vragen, dat krijg je wellicht als je in de jaren negentig bent geboren want toen waren die dingen super hip! Ferry heeft stad en land blijkbaar afgezocht want ooit had ik dit een keer aan hem verteld (eerlijk gezegd wist ik dit niet eens meer). Het is de leukste ring die ik ooit heb gehad en hij was HEERLIJK. Ja, ik heb mijn verlovingsring gewoon opgegeten. Wel heb ik de houder bewaard en hebben we nog twee van die ringen want ik heb een plan. Ik wil met epoxy (een soort nephars) de diamant namaken en het dan in een soort kubus gieten en daarin onze namen en de datum waarop hij me vroeg graveren. Zo heb ik een prachtige ring die we ergens mooi neer kunnen zetten.

Onze trouwringen zullen overigens niet eetbaar zijn.

Vol zenuwen zat ik in de kappersstoel want de afspraak stond al maanden. In mijn hoofd wil ik al heel lang korter haar maar aan de andere kant wilde ik ook eigenlijk het liefste trouwen met mijn lange lokken. WAT EEN DILEMMA! Wellicht is in september mijn haar alweer wat langer, of toch lekker kort? Wat vinden jullie? Trouwen met kort of wat langer haar? En wat vinden jullie van deze nieuwe coupe?