Faalangst?

“Randa, ik durf het niet meer in te leveren! Ik lees net de criteria waar mijn stageverslag aan moet voldoen en ik weet niet meer of ik het goed (genoeg) heb gedaan!” bel ik mijn collega huilend op een uur voor de deadline. Ze spreekt me streng toe:”Komop Anouk, je hebt heel erg je best gedaan, nu kun je niets anders meer doen dan het afmaken. Het ergste wat er kan gebeuren is dat je voor de herkansing moet gaan, maar wat ik heb gezien heb je écht wel goed werk geleverd”. Wat meer gerustgesteld hang ik op. Nog lichtelijk trillerig bedenk ik me wanneer ik faalangst heb ontwikkeld want in het verleden had ik hier geen last van, toch?

“Jij gaat geen havo doen, dan kun je mij naar een inrichting brengen”

Op de basisschool kreeg ik VMBO advies, mijn cito score daarentegen duidde aan dat ik naar de havo kon. Toch zei mijn moeder: “Als je mij gek wil hebben moet je havo gaan doen, ga maar gewoon naar het VMBO”. Voor mij was dit achteraf een prima weg, ik had veel tijd om me te ontwikkelen omdat ik voor school niet zo veel hoefde te doen. In die periode had ik ook geen faalangst, in ieder geval niet op schoolgebied, aangezien ik alles makkelijk kon. Daarna ging ik naar de havo en daar had ik al meer moeilijkheden, omdat ik nooit had geleerd hoe je moest leren. Toch had ik hier ook geen faalangst omdat ik dacht dat ik het wel kon, maar met wat meer moeite.

Toen ik journalistiek ging studeren had ik ook nog niet zoveel last van faalangst, pas toen ik een studievertraging opliep en een docent zei dat ik misschien niet geschikt zou zijn voor het vak, ik schreef niet goed genoeg (en kijk wie er nu een goedbekeken blog heeft! 😉 ) en ik had niet genoeg interesse in vernieuwing met websites en gadgets… Nouja, daar schrok ik best van maar ik voelde me nog steeds niet echt angstig over mijn eigen kunnen.

Maar waar begon het dan?

Misschien had het stoppen met mijn opleiding journalistiek er dan toch iets mee te maken? Of mijn relatie waar ik toentertijd mee samen woonde waar ik me ongezien, ongehoord en onbemind voelde? Of een heel nieuw sociaal leven opbouwen in een stad waar ik (nog) niemand kende en waar niemand zo leuk was als de studenten waarmee ik “opgroeide” in Zwolle… Ik weet het niet zo goed. Terugkijkend merkte ik dat ik soms weer heel negatief werd, bang was dat mensen mij niet aardig vonden, bang dat ik verkeerde dingen zei of dat ik iets niet goed deed.

Op een gegeven moment werkte ik in een slijterij waarbij ik altijd de vracht moest doen, in twee tot vier uur tijd, tijdens de koopavond. En als ik dat niet af kreeg, dan kreeg ik op mijn kop omdat ik het zou moeten kunnen en door mijn ervaring in een andere slijterij waren de verwachtingen hoog… Op een gegeven moment dacht ik alleen maar dat ik nooit aan volwachtingen kon voldoen. Bang, was ik, om iedereen alsmaar teleur te stellen. Dit ging heel geleidelijk en nu ik dit opschrijf dringt het me pas door dat de angst voor teleurstellen en om niet te voldoen er met de jaren is ingeslopen.

Misschien begon het al eerder? Ik zei altijd vroeger dat ik dingen niet kon.

• Leren fietsen? Ik kan het niet
• Onderwater zwemmen? Ik kan het niet
• Schrijven? (journalistiek) Ik kan het niet
• Een studie afmaken? Ik kan het niet
• Een stageverslag schrijven? Ik kan het niet

Als ik niet oppas denk ik misschien binnenkort wel:

Gezond eten? Ik kan het niet. Bloggen? Ik kan het niet. Lesgeven?  Ik kan het niet. Boodschappen doen? Ik kan het niet. Naar buiten? Ik kan het niet!

En dat laatste wil ik voorkomen. Want er zijn wel dingen, waar ik niet eens bevestiging in hoef, die ik wel kan. Maar als bang zijn om te falen er zo insluipt, wie zegt me dan dat het niet erger wordt? Hoe ver kan faalangst gaan? Het beïnvloed tot nu toe nog niet mijn sociale leven, omdat ik alsmaar probeer te voorkomen dat ik bevestiging nodig heb van anderen. Daardoor denk ik ook niet dat mensen snel aan me merken dat ik dingen eng vind (Ik ben al begonnen met een boek genaamd: Wat moet je doen als je single bent en niet van katten houdt? omdat ik daten ook doodeng vind…).

Vorige week ging ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts en legde ik alles maar op tafel, dat ik bang ben om te falen, dat ik bang ben dat ik niet goed genoeg ben, maar ook dat ik zo veel stress heb dat ik tegen overspannen/burn out klachten aanloop…

Ik vind het moeilijk om zoals gewoonlijk op een positieve noot te eindigen, omdat het soms heel zwaar kan zijn om dingen over jezelf te ontdekken waar je liever met oogkleppen op loopt. Maar, ik ga het toch proberen. Ik denk namelijk dat het wel weer goed komt met mij want:

• Leren fietsen? Ik kan het wél
• Onderwater zwemmen? Ik kan het wél
• Schrijven?  Ik kan het wél (deze blog is het levende bewijs!)
• Een studie afmaken? Ik kan het volgend jaar 
• Een stageverslag schrijven? Ik heb de beoordeling nog niet binnen maar mijn collega gelooft in mij dus dan is het vást goed

En er zijn zoveel dingen die ik nog kan leren, of waarin ik meer vertrouwen zou moeten hebben. Want stiekem, kan ik al heel veel dingen afstrepen die ik al kan. Verbeterpunten zullen er altijd zijn, maar als ik zie hoe veel ik gegroeid ben door de jaren heen dan kan ik alleen nog maar meer groeien.

Wist je dat je Groentje Gezond ook kan volgen op Facebook, Instagram en Twitter?