“Randa, ik durf het niet meer in te leveren! Ik lees net de criteria waar mijn stageverslag aan moet voldoen en ik weet niet meer of ik het goed (genoeg) heb gedaan!” bel ik mijn collega huilend op een uur voor de deadline. Ze spreekt me streng toe:”Komop Anouk, je hebt heel erg je best gedaan, nu kun je niets anders meer doen dan het afmaken. Het ergste wat er kan gebeuren is dat je voor de herkansing moet gaan, maar wat ik heb gezien heb je écht wel goed werk geleverd”. Wat meer gerustgesteld hang ik op. Nog lichtelijk trillerig bedenk ik me wanneer ik faalangst heb ontwikkeld want in het verleden had ik hier geen last van, toch?
“Jij gaat geen havo doen, dan kun je mij naar een inrichting brengen”
Op de basisschool kreeg ik VMBO advies, mijn cito score daarentegen duidde aan dat ik naar de havo kon. Toch zei mijn moeder: “Als je mij gek wil hebben moet je havo gaan doen, ga maar gewoon naar het VMBO”. Voor mij was dit achteraf een prima weg, ik had veel tijd om me te ontwikkelen omdat ik voor school niet zo veel hoefde te doen. In die periode had ik ook geen faalangst, in ieder geval niet op schoolgebied, aangezien ik alles makkelijk kon. Daarna ging ik naar de havo en daar had ik al meer moeilijkheden, omdat ik nooit had geleerd hoe je moest leren. Toch had ik hier ook geen faalangst omdat ik dacht dat ik het wel kon, maar met wat meer moeite.
Toen ik journalistiek ging studeren had ik ook nog niet zoveel last van faalangst, pas toen ik een studievertraging opliep en een docent zei dat ik misschien niet geschikt zou zijn voor het vak, ik schreef niet goed genoeg (en kijk wie er nu een goedbekeken blog heeft! 😉 ) en ik had niet genoeg interesse in vernieuwing met websites en gadgets… Nouja, daar schrok ik best van maar ik voelde me nog steeds niet echt angstig over mijn eigen kunnen.
Maar waar begon het dan?
Misschien had het stoppen met mijn opleiding journalistiek er dan toch iets mee te maken? Of mijn relatie waar ik toentertijd mee samen woonde waar ik me ongezien, ongehoord en onbemind voelde? Of een heel nieuw sociaal leven opbouwen in een stad waar ik (nog) niemand kende en waar niemand zo leuk was als de studenten waarmee ik “opgroeide” in Zwolle… Ik weet het niet zo goed. Terugkijkend merkte ik dat ik soms weer heel negatief werd, bang was dat mensen mij niet aardig vonden, bang dat ik verkeerde dingen zei of dat ik iets niet goed deed.
Op een gegeven moment werkte ik in een slijterij waarbij ik altijd de vracht moest doen, in twee tot vier uur tijd, tijdens de koopavond. En als ik dat niet af kreeg, dan kreeg ik op mijn kop omdat ik het zou moeten kunnen en door mijn ervaring in een andere slijterij waren de verwachtingen hoog… Op een gegeven moment dacht ik alleen maar dat ik nooit aan volwachtingen kon voldoen. Bang, was ik, om iedereen alsmaar teleur te stellen. Dit ging heel geleidelijk en nu ik dit opschrijf dringt het me pas door dat de angst voor teleurstellen en om niet te voldoen er met de jaren is ingeslopen.
Misschien begon het al eerder? Ik zei altijd vroeger dat ik dingen niet kon.
- Leren fietsen? Ik kan het niet
- Onderwater zwemmen? Ik kan het niet
- Schrijven? (journalistiek) Ik kan het niet
- Een studie afmaken? Ik kan het niet
- Een stageverslag schrijven? Ik kan het niet
Als ik niet oppas denk ik misschien binnenkort wel:
Gezond eten? Ik kan het niet. Bloggen? Ik kan het niet. Lesgeven? Ik kan het niet. Boodschappen doen? Ik kan het niet. Naar buiten? Ik kan het niet!
En dat laatste wil ik voorkomen. Want er zijn wel dingen, waar ik niet eens bevestiging in hoef, die ik wel kan. Maar als bang zijn om te falen er zo insluipt, wie zegt me dan dat het niet erger wordt? Hoe ver kan faalangst gaan? Het beïnvloed tot nu toe nog niet mijn sociale leven, omdat ik alsmaar probeer te voorkomen dat ik bevestiging nodig heb van anderen. Daardoor denk ik ook niet dat mensen snel aan me merken dat ik dingen eng vind (Ik ben al begonnen met een boek genaamd: Wat moet je doen als je single bent en niet van katten houdt? omdat ik daten ook doodeng vind…).
Vorige week ging ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts en legde ik alles maar op tafel, dat ik bang ben om te falen, dat ik bang ben dat ik niet goed genoeg ben, maar ook dat ik zo veel stress heb dat ik tegen overspannen/burn out klachten aanloop…
Ik vind het moeilijk om zoals gewoonlijk op een positieve noot te eindigen, omdat het soms heel zwaar kan zijn om dingen over jezelf te ontdekken waar je liever met oogkleppen op loopt. Maar, ik ga het toch proberen. Ik denk namelijk dat het wel weer goed komt met mij want:
- Leren fietsen? Ik kan het wél
- Onderwater zwemmen? Ik kan het wél
- Schrijven? Ik kan het wél (deze blog is het levende bewijs!)
- Een studie afmaken? Ik kan het volgend jaar
- Een stageverslag schrijven? Ik heb de beoordeling nog niet binnen maar mijn collega gelooft in mij dus dan is het vást goed
En er zijn zoveel dingen die ik nog kan leren, of waarin ik meer vertrouwen zou moeten hebben. Want stiekem, kan ik al heel veel dingen afstrepen die ik al kan. Verbeterpunten zullen er altijd zijn, maar als ik zie hoe veel ik gegroeid ben door de jaren heen dan kan ik alleen nog maar meer groeien.
Wist je dat je Groentje Gezond ook kan volgen op Facebook, Instagram en Twitter?
9 comments
Ik had altijd veel faalangst op de havo. Na drie jaar werken als juf heb ik de stap genomen voor een jaar naar het midden oosten te gaan en daardoor heb ik bewezen dat ik iets extreems kan. Waardoor ik nu alle andere dingen als kleinere doelen zie en dus haalbaar 🙂
Wat knap dat je dat hebt gedaan! Hoe langer je gebukt gaat onder het idee dat je dingen niet (goed) kan hoe moeilijker zoiets natuurlijk is. Fijn dat dit je het vertrouwen heeft gegeven dat doelen nu veel haalbaarder voelen.
En of je het kan! Blijven redeneren dat je gedachten maar gedachten zijn en niet de waarheid.
Wauw wat een mooi open eerlijk verslag. Faalangst hier nog een. Ik dacht altijd in het negatieve en geloofde in bijna alles wat andere mensen van mij vonden totdat ik een burn out kreeg op 24jarige leeftijd. Vanaf nu kijk ik wat ik leuk vind en niet wat een ander vind. Ieder mens heeft een kracht en is ergens goed in. Ze zeiden ooit jij kan niet schrijven – jij dyslectie – nu schrijf ik vanuit mijn passie met soms spelfouten – maar ik doe het omdat ik het leuk vind 😉
Leuk geschreven! Ik heb nooit echt last gehad van faalangst behalve bij een ding…autorijden. Ik weet niet waarom maar day was echt de ergste periode ooit haha.
Ik heb geen faalangst en ik ken ook geen mensen met faalt angst. Ik kan mij dit dan ook niet voorstellen hoe het is om het te hebben. Maar jij vertelt het heel mooi waar door ik wel een idee krijg wat het is.
Ik had hier vroeger ook erg last van en moet toegeven nu soms nog op het werk. Altijd afsluiten met een positieve gedachte heeft me wel geholpen
Heel herkenbaar..
[…] Wel heb ik in het verleden gemerkt dat veel jongeren problemen krijgen met studie en bijvoorbeeld faalangst doordat het niet altijd even wil lukken. In januari heb ik voor het eerst in mijn hele leven een […]