Wellicht kennen jullie me nog van de body positivity een paar jaar geleden. Ik ging naar een body positivity event. Ook schreef ik over fatshaming en dat ik vroeger al hoorde: later word jij dik. Door jarenlang brainwashing van onze maatschappij ben ik er jaren van overtuigd geweest dat slank bijna het hoogst haalbare was en dat ik nooit aan het schoonheidsideaal voldeed omdat ik te dik was. Ook groeide ik op in de jaren 90/00’s waar (extreem) dun, size zero, het enige was wat mooi was. THANK GOD voor een verandering de laatste jaren. We zien veel meer representatie in de media, wat zeker invloed heeft op ons zelfbeeld. Toch ga ik op “dieet”, maar waarom? Ik ga jullie vandaag uitleggen hoe ik body positivity of neutrality ervaar, waarom ik besloten heb aan mijn gezondheid te werken (gezond is niet hetzelfde als slank!) en wat dit wellicht met mijn mentale gezondheid en kijk naar mijn lichaam doet.
Triggerwarning: dit artikel gaat over afvallen, diƫten, eetstoornissen en meer. Mocht dit je triggeren sla dit artikel rustig over. Ik schrijf nog vƩƩl meer wat misschien meer jouw cup of tea is en wat niet triggert.
Dit ben ik, maat 46, en al jaren is mijn overtuiging: ik mag er zijn
In het kort: mijn ervaring met diƫten en body positivity
Op foto’s sta ik niet vaak met mijn hele lichaam. Ik moest speciaal voor dit artikel gewoon een foto maken waar ik helemaal op sta. Vaak sta ik er maar half op, dit stamt denk ik af van vroeger waar ik ontzettend slecht in mijn vel zat. Ik hoorde vanaf kleins af aan al: “Anouk, later wordt jij dik”. Nu denk ik: tja, dik is geen scheldwoord. Ik ben niet dun, ik ben niet gemiddeld, ik ben “gewoon” dik. Dat is okĆ©. Maar toen zag ik dit als zeer negatief. Op 8 of 9 jarige leeftijd speelde ik al afvallertje met vriendinnetjes en buurmeisjes. Dit was niet jezelf uit bomen laten vallen of een soort afvalrace zoals Expeditie Robinson of Wie Is De Mol? Nee, we gingen op een weegschaal staan, renden een rondje en gingen weer op de weegschaal staan. Kijken of we al afgevallen waren… Ook struinde ik in mijn puberjaren Pro-Ana fora af. Dit waren plekken waar (jonge) vrouwen elkaar stimuleerden om af te vallen op een zeer ongezonde manier en zo eetstoornissen kweekten. Ik zocht dit bewust op, hopend dat ik eens dun zou worden. Uiteindelijk is dit niet gelukt maar ik kreeg wel een lange tijd een moeilijke relatie met eten, gezondheid, afvallen en dun zijn. Tot begin 2018 dus, toen was ik 27, heb ik jarenlang op bijna elk dieet gezeten die er bestaat.
Body Positive Power
Vanaf 2018 ben ik me gaan verdiepen in body positivity. Dat je gewicht niet moet bepalen of je mooi of succesvol bent. Dat dik zijn niet per sƩ een indicatie is van gezondheid en daarnaast, dat gezondheid niet iets is waar je een ander op zou moeten beoordelen. Na jarenlange programmering dat dun geweldig was, vond ik mezelf ineens goed zoals ik was. Mijn blog werd een nog positievere plek en ik werd een stuk milder voor mezelf. En ik noemde mezelf dik omdat ik overgewicht heb en een grotere maat. Zonder dat ik daar een oordeel over heb. Dit kwam door influencers die niet per sƩ dik zijn promoten maar juist zeggen: ik besta maar ik hoef me niet te verstoppen! De tijd dat je je in onflatteuze kledingstukken moet verstoppen als je dikker bent dan de standaard is inmiddels voorbij.
Je gewicht bepaald niet je waarde. Dus dik, dun, gespierd, lang, kort. Je mag er zijn!
Coachingstraject om af te vallen
Toch ben ik er vol ingestapt toen Anouk van Praktijk Plantaardig mensen zocht om te coachen om af te vallen. Hier heb ik meerdere redenen voor. Ten eerste lijkt het me vanwege Groentje Gezond en mijn intrinsieke motivatie ontzettend interessant om drie maanden plantaardig te eten. Welk effect zal dit hebben op mijn gezondheid? Wat zal ik missen? Heb ik wel zoveel kaas nodig of vind ik het gewoon te lekker?
Daarnaast heb ik al jaren pijn, maar de laatste maanden is het soms ondragelijk. Gelukkig heb ik sinds kort een diagnose en weet ik waarom ik pijn heb (wellicht een verhaal voor later). Dit is met pijnmedicatie en fysio waarschijnlijk wel iets te verhelpen maar uiteindelijk kan er niet veel aan gedaan worden. In mijn hoofd heb ik de overtuiging dat minder gewicht mij zou kunnen helpen om mijn overbelaste spieren en pijnlijke botten wat te kunnen ontlasten. Mijn gewicht belast denk ik mijn lichaam nog iets meer dan het zou moeten en daar kan ik wat aan veranderen.
Maar mijn lijf was goed zoals het was?
Dit is wel een moeilijk stukje in mijn hoofd. Aan de ene kant vind ik mezelf helemaal prima. Mijn gewicht hoort bij mij en ik kijk over het algemeen zeer neutraal naar mijn lijf. Dit lijf heeft al zoveel meegemaakt: van een galblaasoperatie tot een zwangerschap en bevalling. Het is ontzettend krachtig gebleken maar heeft me ook vaak in de steek gelaten. Die gezondheidsklachten hadden trouwens allemaal helemaal niets met mijn gewicht te maken, dus dat is geen oorzaak voor een mindere gezondheid. Het staat dus deels los van elkaar, behalve dat ik wil kijken of minder gewicht alles inderdaad wat minder gaat belasten.
Tot nu toe heeft het coachingstraject nog geen triggers aangewakkerd waar ik in het begin wel lichtelijk nerveus voor was. We werken met menu’s die ik zelf samen kan stellen, wel gebaseerd op kcal, eiwitten, koolhydraten en vetten. We focussen ons op bewuste keuzes en niet op gezonde of goede keuzes. Ik ben gevoelig voor getallen maar ik kan het ook loslaten. Wat ik nu vooral merk is dat ik weer geĆÆnspireerd raak om iets anders te eten dan een kaasbroodje of een boterham met pindakaas. Mezelf meer prioriteit geven.
Als het goed is gaat mijn lichaam op den duur veranderen, het doel is en blijft afvallen. Omdat we net zijn begonnen weet ik nog niet helemaal wat dit met mijn hoofd doet maar voor nu blijf ik positief. Met of zonder de kilo’s mag ik er zijn. Ik wil vooral weer zonder pijn met mijn dochtertje kunnen spelen, me fit voelen en weer geĆÆnspireerd eten. Het hoofddoel is dus wel afvallen maar de doelen daarnaast zijn minstens zo belangrijk. Ik ben benieuwd hoe ik over een paar maanden naar mijn ‘voor’ foto ga kijken. Hopelijk met net zoveel liefde als ik nu naar mezelf kijk. Met zachtheid.
Body positivity is denk ik voor iedereen belangrijk, of het nou gaat om je eigen lichaam of dat van een ander. De media oordeelt al genoeg, ik denk dat wij als personen daar best wat liever over mogen zijn.
Hoe denk jij over body positivity? En welke rol heeft gewicht verliezen hierin?
