Wow wat een achtbaan is het leven soms. Sorry voor het cliché, daar hou ik niet van, maar mijn hoofd en wat er soms allemaal aan de hand is kan het ene moment oké zijn en het andere moment ga ik weer helemaal onderuit. Vandaag dacht ik alleen maar: “ik wil niet meer”. Voordat jullie je zorgen gaan maken: dat is nergens voor nodig! Dit is namelijk ondanks het begin van deze blog, een hele positieve ontwikkeling. Maar daar gaat een proces aan vooraf en daar wil ik jullie graag bij meenemen.
Dagboek 31-10-2018
Ik wil niet meer. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer.
“Maar wat wil je dan niet meer?” zegt het stemmetje in mijn hoofd. Ik weet het niet, ik weet alleen dat het heerlijk voelt om te zeggen dat ik niet meer wil.
Ik wil me niet meer ziek voelen. Is het nog steeds die burn-out? Of is het de depressie? Ik ben het HELEMAAL zat. Ja, er zit boosheid. Ik ben er klaar mee om bij de psycholoog de hele tijd in huilen uit te barsten. Dingen die voor mij gigantisch lijken waarvan een ander dan zegt: gewoon bij het begin beginnen. Gewoon doen. Gewoon… Voor mij is dat allemaal niet gewoon. Voor mij is de afwas net een bergbeklimming. Als ik thuis ben wil ik het liefst weer weg. Zodra ik ergens anders ben gaat het wel maar over het algemeen gaat het dus niet want ik ben veel thuis. Ik wil beter zijn, ik wil me goed voelen, ik wil een schoon huis en studeren. Ik wil dingen afmaken.
Word maar eens flink boos!
Sinds twee weken ben ik veel bezig met boos zijn. Voor mij voelde boosheid altijd als zwakte. Zodra ik boosheid voel vorm ik het om in verdriet, teleurstelling of frustratie. Gevoelens waar je ook niet veel mee kunt, maar het ligt dichter bij mezelf. “Wordt maar eens boos op het UWV dat ze je ziek zijn niet erkennen”, zei mijn psycholoog. “Wordt maar eens boos als iemand je teleurstelt of er niet voor je is. Dat je contract niet werd verlengd of dat je je ziek voelt maar er verwachtingen zijn dat je meer moet kunnen dan je nu kunt”.
Jeetje… Ik voelde me meteen weer verdrietig worden, aan de kant gezet, teleurstelling. Geen boosheid. Ik voelde het gewoon niet. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef heb ik hulp gehad van mijn vriend om die woede te uiten. Niet tegen een kussen aan slaan maar hij hield zijn handen omhoog en daar mocht ik tegenaan slaan zo hard als ik wilde. Uiteindelijk had ik zere handen en hij niet (haha, ik ben een watje!). Ook heb ik bij mijn ouders tegen een boksbal aangeslagen en ik merk dat er dan toch wat energie en emotie zit wat helemaal niet verdrietig en zielig is. Van die boosheid en het uiten ervan krijg ik ook energie, terwijl verdriet en teleurstelling me juist heel veel energie kost.
Strijdlustig
Opeens voel ik me strijdlustig. Ik ben er zó klaar mee dat ik me zo rot voel de hele tijd. Dat ik zo moe ben (van mijn eigen hersenspinsels vaak) en dat de kleine dingen me soms zo naar beneden trekken. Het voelt eigenlijk ook best lekker om me eens boos te voelen! Ik krijg weer een beetje puf om te denken: “Ik pik dit niet langer van mezelf!”
Na maanden lang bij mijn gevoelens komen, die te accepteren en mezelf lief te hebben, ga ik het toch maar weer anders proberen. Aan de ene kant is al dat mindfulness en de liefde voor jezelf heel erg waardevol maar ik denk dat ik me misschien wat minder moet neerleggen bij het feit dat ik een depressie en burn-out heb. Ik ga niet meer vechten tegen mezelf, maar ook niet mezelf met fluwelen handschoentjes aanpakken. De mentale verandering die ik vandaag voelde, de strijdlust van “mij krijgen ze niet klein” heb ik denk ik even nodig.
Korte disclaimer: voor iedereen werkt iets anders. Ik ben er nog niet achter wat bij mij nou echt werkt maar ik weet wel dat ik soms wat kracht mis en dat ik lang blijf hangen in verdrietige of pijnlijke dingen. Natuurlijk is het heel goed om daar bij stil te staan en daar doorheen te gaan maar voor mij is er een nieuw hoofdstuk opengegaan vandaag. Ik hou jullie op de hoogte!
Vraag van vandaag: ben jij wel eens boos?
4 comments
Ben ik wel eens boos? Oja zeker. Maar net als jij buig ik dat vaak snel om in verdriet. Waarom? Dat kan ik beter handelen, is herkenbaarder. Ik ben bang dat ik in mijn boosheid andere mensen zal kwetsen. (Een gedachte die me vaak boos maakt op mezelf en dus weer verdrietig). Ik hoop dat ik op een dag, net als jij, ook boos durf te zijn.
Groetjes M0n13k
Ik hoop het ook Monique, lekker eens in een kussen slaan als je voelt dat iets niet oké is. Dat is hoe ik het nu oefen. Laatst had iemand me niet goed behandeld en boog ik die gebeurtenis om tot verdriet. Opeens dacht ik: “wacht eens even, dit is gewoon niet oké! Eigenlijk ben ik slecht behandeld en daar mag ik best boos over zijn!” door dat besef heb ik eens flink in een kussen zitten rammen zodat ik mijn gedachten en mijn gevoel aan elkaar kon koppelen. Misschien klinkt dit gek maar het werkt wel. Alsof je jezelf een beetje moet herprogrammeren.
Mooi dat je hier over schrijft! Hoop dat meer en meer vrouwen zich gaan toeeigenen dat ze niet alleen lief aardig een aangepast hoeven te zijn. Maar juist koppen mogen afhakken wanneer het nodig is. Heerlijk :). Boosheid is de weg naar heling als het gaat om het verwerken van trauma en stress. Brengt je weer in je kracht en eigen autonomie. Misschien herken je dit?
Ja, dit herken ik heel erg! Het is wel echt een proces wan ik t nu allemaal wer gewend om boos te zijn, het voelt nu allemaal wel een stuk natuurlijker en ik voel me inderdaad steeds meer in mijn kracht staan.