In mijn een eerder geschreven artikel vertelde ik alle mooie veranderingen van dit jaar. We gaan bijvoorbeeld trouwen, hebben net een huis gekocht en ik heb een vast contract op mijn werk gekregen. Ontzettend leuk en fijn! Weet je wat me opviel? De eerste opmerking of vraag na deze mededelingen was meteen: “nou dan zullen de kinderen wel snel volgen” of “wanneer komt het volgende goede nieuws?” waarna mensen begonnen over baby’s. En eerlijk? Ik vind daar wel wat van… Het viel me op hoe pijnlijk ik deze vragen en opmerkingen ik vind.
Vragen naar kinderen is not done
Maar liefst 4 op de 5 vrouwen in Nederland krijgen kinderen. Dus dat er wordt gevraagd naar een kinderwens is ergens best logisch. Om mij heen worden vriendinnen zwanger, super spannend en leuk natuurlijk! Nou kan ik alle hokjes afvinken die te maken hebben met geplande zwangerschappen:
- Ik heb de magische leeftijd bereikt (30)
- We hebben een huis gekocht (aaah, dit wordt vást de babykamer)
- Ik heb een vast contract gekregen
- We hebben een auto (wel balen dat het een driedeurs is, zo onhandig met een maxicosi, en weinig ruimte achterin voor een kinderwagen)
- We gaan trouwen
Toen ik aankondigde dat we gaan trouwen/een huis hebben gekocht werd meteen het b-woord (baby) door iedereen gezegd. Er was niet één uitzondering die niet vroeg naar onze kinderwens. Dat deed wel wat met me. Mensen, die ik vaak ook niet helemaal goed ken, vroegen ineens naar iets heel persoonlijks. Het gaat om mijn lichaam waar wel of niet leven in zal groeien, daarnaast is het helemaal niet vanzelfsprekend dat elke vrouw zwanger kan of wil worden.
Het zit in de maatschappij
Vragen naar kinderen zit heel diep geworteld in onze samenleving. Het hoogst haalbare doel lijkt wel het voortplanten en voor velen voelt dit ook zo. Maar er zijn ook mensen die door die druk kinderen krijgen en achteraf beseffen dat dit vooral voortkwam uit een wens vanuit de maatschappij en niet vanuit intrinsieke motivatie.
Daarnaast gaat de reden waarom iemand wel of geen kinderen heeft niemand iets aan. Er zijn zoveel onderliggende redenen waardoor mensen besluiten om geen kinderen te krijgen, of misschien is het wel voor ze besloten door een andere oorzaak. Er heerst een ontzettend taboe heb ik gemerkt. Zo hoorde ik dat een buurman tegen mijn moeder ooit zei nadat mijn ouders twee jaar getrouwd waren: “goh lukt het niet? Moet ik het een keertje voordoen?” Afschuwelijk! Ik ken mensen die proberen al langer dan een jaar zwanger te worden, moet je nagaan wat zo’n opmerking met iemand doet. Een vriendin van me die net veertig is zei, toen ik dit onderwerp besprak: “Ik heb wel eens op het punt gestaan om te roepen dat ik baarmoederhalskanker had, niet dat ik zoiets ergs zou faken maar meer om eindelijk eens van het gezeik af te zijn”. En dat is het ook een beetje, er zijn ontzettend veel vrouwen die het zat zijn om zich over hun kinderwens (of geen kinderwens) altijd te moeten verantwoorden.
Redenen waarom je niet naar een kinderwens moet vragen
(En ook niet of er een tweede, derde of vierde bijkomt)
- Het gaat je echt geen zak aan! Mijn lijf, mijn leven, is privé.
Dat is eigenlijk de enige reden die er toe doet. Wat de reden ook is dat je geen kleine (of meerdere kleintjes) op de wereld hebt gezet, het gaat niemand ook maar iets aan. Er is natuurlijk een verschil als je beste vriendin/vriend/moeder (vul maar aan) het vraagt waarmee je een goed gesprek kan hebben of een verre achternicht die eens wil weten “hoe het zit”. Geloof me, je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Praat erover als je dit prettig vindt maar voel je absoluut niet verplicht.
Herkennen mensen dit gevoel?
Toen ik een paar vrouwen in mijn directe omgeving vertelde over het idee voor dit artikel stuitte ik vooral op heel veel bijval. “Ja, doen!” hoorde ik. “Ik wordt er al jaren gek van!” of “het loopt inmiddels echt de spuigaten uit”. Misschien is het leuk als we, mensen met een baarmoeder, wat standaardzinnen kunnen bedenken die we kunnen zeggen als die ene oom grapt dat hij je wel een handje kan helpen als het niet lukt, of een vriendin met kind nummer drie op komst die maar blijft zeggen dat je je nog wel gaat bedenken want kinderen brengen zó veel geluk in je leven. Je weet wel, opmerkingen waar niemand op zit te wachten en die hooguit pijnlijk kunnen zijn. Het is als een blauwe plek waar maar op gedrukt blijft worden, en wat je reden ook is: je bent niet alleen.
Dus wat zijn jouw standaardzinnetjes om hier op te reageren? Wat zou jij tegen die mensen willen zeggen die ongepaste vragen blijven stellen? Deel ze alsjeblieft in de comments dan kunnen we elkaar een handje helpen.
Leestip!
Van een goede vriendin kreeg ik de volgende leestip: Echte vrouwen krijgen een kind. Of je nu wel of geen kinderen hebt, wil of kan krijgen, het boek gaat over de maatschappelijke druk om je voort te planten. Ook een tip: De twijfelmoeder. Ik ken vooral de blog over het twijfelen aan een kinderwens. Dit zijn denk ik voor velen herkenbare thema’s rondom moederschap (of geen moeder zijn). Ken je een van deze boeken? Of heb je nog een aanrader? Deel die dan gerust in de comments.
