Abzb dag, een persoonlijk verslag

Ik heb een klein geheimpje, alhoewel, als je mijn blog wel eens leest is het voor jou misschien geen geheim meer. Ik ben fan van Helma! Zo’n vier jaar geleden ben ik begonnen met haar blog te volgen. Daarnaast heb ik haar al twee keer mogen ontmoeten en beide keren raakte ze me. Ze is niet alleen blogger maar ook coach, geeft cranio sacraal ontspanningsmassages en is net afgestudeerd als Cognitief gedragstherapeute. (Van harte gefeliciteerd!) We hebben best wat contact gehad en ze zei dat een ABZB dag me met mijn problematiek zou kunnen helpen. Vandaag lees je een verslagje op mijn blog, hoe ik het heb ervaren en vooral hoe het me heeft kunnen helpen.

Lekker vroeg

Om kwart over acht zat ik al in de trein richting Arnhem waar om tien uur de ABZB dag zou beginnen. Zenuwen stroomden door mijn gespannen lijf, gelukkig zou ik zo’n halfuur voor aanvang al op de plaats van bestemming zijn. Zo kon ik alles rustig over me heen laten komen zonder dat een groep vrouwen en één man me aan zouden kijken als ik binnen zou lopen. De dag werd verzorgd door Helma en Orlando, dit doen ze al jaren samen. De eerste deelnemers druppelden binnen en stelden zich voor. Bij binnenkomst stond er een grote spiegel en bewust lette ik niet op de reacties van de binnenkomers. Voor de een is het confronterender dan voor een ander om jezelf levensgroot in een spiegel te zien. Daarom concentreerde ik me op de mensen die (ook zenuwachtig) plaatsnamen en mijn kopje stomende koffie.

“We gaan beginnen!”

Deze ABZB dag zou er anders uit gaan zien, vertelde Helma. We gingen dingen doen, in plaats van alleen maar praten. Het eerste gedeelte van de ochtend ging wel echt over voeding. Wat helpt nou goed tegen eetbuien bijvoorbeeld? Wat weet je over voeding en wat zou jou kunnen helpen om een goede verdeling op een dag te maken? Het was een praktische voorlichting en ik heb een voorbeeldmenu in een schriftje opgeschreven. Voor mij is het soms een struggle om genoeg te eten sinds ik medicatie heb (niets is echt lekker behalve vieze vettige happen die ik niet naar binnen wil werken). Wellicht bied structuur dan toch een uitkomst.

Daarna gingen we ook veel doen, in tweetallen met een plank lopen bijvoorbeeld. Wie voelt zich een leider, wie volgt? Hoewel ik in mijn dagelijkse leven heel goed een leidersrol kan vervullen merkte ik dat ik dat met zo’n oefening totaal niet kon. Het was onbekend, ik vertrouwde meer op een ander dan op mezelf en dat merk je meteen als je met één vinger een plank moet balanceren met zijn tweeën. Zulke oefeningen geven meteen inzicht zonder dat je er eindeloos over moet praten en dat vond ik super.

Voor de pauze schreef iedereen zijn of haar doelen op. Dit mocht over voeding of afvallen gaan maar mochten ook andere doelen zijn waar je mee zat. Het is spannend voor mij maar hé, ik heb besloten om weer te schrijven dus ik deel mijn doelen die ik op had geschreven met jullie:

Mijn doelen zijn

• Mijn innerlijk goed genoeg vinden
• Minder bang zijn om niet goed genoeg te zijn
• Los (durven) laten
• Depressie en burn-out overwinnen
• Plezier hebben in dingen
• Mijn huis netjes houden of schijt hebben als dat niet lukt
• Gezond eten
• Minder moeten
• Emoties controleren en/of los laten of laten zijn

Binnen een paar minuten had ik maar liefst negen doelen op weten te schrijven! Knap, vond ik zelf, dat ik al zo goed wist waar ik aan wilde werken.

Na de pauze deden we een andere oefening waaruit bleek dat multitasken eigenlijk een beetje onzin is. Je kan niet alles tegelijk. Zó, en nu mag iedereen even lekker zijn persoonlijke doelen blootgeven in de groep! Volgens mij schrok iedereen een beetje, ik in ieder geval wel. Waarom ik het heel moeilijk vind zal ik later nog uitgebreider vertellen. Gelukkig was ik niet de enige met een waslijst aan doelen. Omdat het een intieme, prettige en fijne sfeer was zal ik niet over de andere deelnemers praten en alleen over mijn eigen ervaring maar de meeste doelen gingen niet alleen over afvallen of gezond eten. Er kwamen net als bij mij verschillende doelen voorbij waarbij anderen toelaten of jezelf goed genoeg vinden vaker voorkwamen.

Kerndoel bepalen

In groepsverband gingen we proberen te achterhalen wat onze kerndoelen nou eigenlijk waren. Na een korte uitleg van Helma en Orlando gingen we aan de slag. Ik dacht dat mijn kerndoel zou kunnen zijn:

Ik wil mezelf goed genoeg vinden…

Maar blijkbaar zat mijn kerndoel nóg dieper dan alleen mezelf niet goed genoeg vinden. Bij een kerndoel kan je nog een paar keer vragen: “waarom?” Dat is super moeilijk, want je komt tot een kern die je misschien helemaal niet wil zien of voelen. Emoties komen dan misschien wel omhoog en wellicht heb je vanalles weggestopt wat ineens naar boven komt! Doodeng, en dan ook nog eens in een groep! Gelukkig was ik niet de enige die dit heel moeilijk vond, daarnaast hadden we écht een hele veilige prettige groep die veel begrip toonde voor elkaar en ook nog meeleefde waar nodig.

Uiteindelijk kwamen de volgende dingen bij mij naar voren:

Ik wil mezelf goed genoeg vinden -> waarom? -> omdat ik dat nu nog niet vind -> waarom niet? Omdat ik 1. De lat super hoog leg en daardoor nooit mezelf goed genoeg kan vinden en 2. Ik heel bang ben dat mensen mij afwijzen. BAM! Die kwam binnen kan ik je vertellen.

Bij niemand in de groep was eten het grootste probleem. Acceptatie, angst voor afwijzing… Je kan afvallen tot je een ons weegt (figuurlijk gesproken dan) maar als je jezelf niet accepteert of je nu dik of dun bent dan word je echt niet gelukkiger. Bij al deze dingen kan ik wel heel hard BAM roepen, maar je snapt dat dit wel veel indruk heeft gemaakt op mensen.

Deze blog wordt nu al heel dus ik sluit af met kaartjes die we hebben geschreven. We moesten op de achterkant een probleem of iets waar je tegenaan loopt formuleren die te maken heeft met je kerndoel. Op de voorkant schreven we dan iets op wat je kan doen als je je zo voelt of een bepaalde gedachte hebt. Goed, moment of truth:

De laatste vond ik het heftigste om te delen. Namelijk een groep vragen of ik teveel ruimte inneem. Want het is een hele pijnlijke gedachte dat je hebt geleerd door vroeger en ervaringen dat je er niet mag zijn, of in ieder geval niet mag opvallen in gezelschap. “Dus…” zei ik. “Vinden jullie dat ik teveel aanwezig was vandaag?” het was heel erg moeilijk om dit te vragen want het antwoord kán natuurlijk zijn: “ja, wat ben jij een vervelend persoon. Je was veel te aanwezig en houdt geen moment je mond.” Tranen stonden al in mijn ogen maar de groep zei vrijwel in koor “nee.” Ik zei zacht: “ja, leuk en aardig maar ik denk niet dat iemand nu ja had durven zeggen”. Helma sprong meteen in haar rol als coach: “Wát zei je? Nou dan vraag ik het aan iedereen persoonlijk.” Ze ging het rijtje van mensen af: “Vind jij dat Anouk teveel aanwezig was vandaag? En zou je dat dan nu ook eerlijk hebben gezegd?”
Veel zeiden dat ze vonden van niet, maar dat ze het misschien niet eerlijk zouden zeggen. Opeens zei iemand dat ze juist vond dat ik een waardevolle inbreng had gehad deze dag. Ik kon alleen maar naar mijn voeten kijken terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. Want dit sloeg wel erg op mijn kerndoel allemaal, ik ben doodsbang om afgewezen te worden, of dit nu gedaan wordt door vreemden, mensen in zo’n groep of mensen die dichtbij me staan. Uiteindelijk zeiden er ook een paar mensen dat ze het zeker zouden hebben gezegd in het vragenrondje, maar wat bleek? Niemand vond dat ik teveel ruimte innam, teveel over mezelf praatte of te aanwezig was in de groep. De hele dag heb ik moeten peilen of ik iets kon zeggen of beter mijn mond kon houden uit angst dat ik teveel was, en dit kostte heel veel energie en gaf me een slecht gevoel over mezelf, terwijl achteraf blijkt dat ik er gewoon mag zijn!

Ik “moet” weer gaan bloggen

Als laatste heb ik van Helma, Orlando maar ook mensen uit de groep gehoord dat ik weer moet bloggen. Eerlijk gezegd durfde ik dat bijna niet meer. Wat als het te negatief is allemaal? Teveel burn-out praat of zelfreflectie? Uiteindelijk werd me verteld dat het voor mezelf heel goed is om in mijn kracht te staan, en dat doe ik als ik blog. Het is niet alleen een uitlaatklep maar ik vind het ook heel erg leuk. Het zou jammer zijn als ik mijn onzekerheid de overhand zou laten nemen en niet meer zou durven. Daarom stuur ik nu ook deze blog naar mensen van de ABZB dag. Niet omdat ik wil horen dat ik iets goed doe, niet als bevestiging, maar omdat ik misschien wel een zetje nodig heb om weer te beginnen. Door deze dag heb ik ook weer heel veel nieuwe inspiratie en ook weer zin om wat te gaan doen!

Ik kan het iedereen aanraden om zich eens op te geven voor coaching, voor een dag als deze, om zo jezelf beter te leren kennen. Wat zoals Loesje eens schreef:

“Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen,

Voordat je het kunt zijn”

Lees ook: https://groentjegezond.nl/noem-me-dik-noem-me-lelijk-noem-me-geen-grootste-onzekerheid/